Człowiek na dachu
Man on the Roof, Szwecja 1976
Komisarz Martin Beck bada sprawę zabójstwa porucznika Nymana. W trakcie dochodzenia wychodzi na jaw, że Nyman był brutalnym śledczym, a w jego śmierć mógł być zamieszany inny policjant.
Reżyseria:Bo Widerberg
Czas trwania:107 min
Kategoria wiekowa:
Gatunek:Film/Thriller
Człowiek na dachu w telewizji
Galeria
Sven Wollter
jako Lennart Kollberg
Carl-Gustaf Lindstedt
jako Martin Beck
Thomas Hellberg
jako Gunvald Larsson
Hakan Serner
jako Einar Rönn
Harald Hamrell
jako Stefan Nyman
Ingvar Hirdwall
jako Ake Eriksson
Bo Widerberg
Scenariusz
Maj Sjöwall
Scenariusz
Per Wahlöö
Scenariusz
Per Berglund
Producent
Bjorn Jason Lindh
Muzyka
Sylvia Ingemarsson
Montaż
Opis programu
Komisarz Martin Beck, bohater bestsellerowych powieści Maj Sjowall i Pera Wahloo, bada sprawę brutalnego zabójstwa policjanta. W trakcie dochodzenia wychodzą na jaw zaskakujące fakty. W sztokholmskim szpitalu zostaje zamordowany porucznik Stefan Nyman (Harald Hamrell). Sprawą zajmują się jego koledzy z wydziału zabójstw, zespołem kieruje Martin Beck (Carl-Gustaf Lindstedt). Podczas dochodzenia wychodzi na jaw, że Nyman był bardzo brutalnym śledczym, który często posługiwał się w swojej pracy przemocą. Uwagę policjantów przykuwa wątek Ake Erikssona (Ingvar Hirdvall), ich byłego kolegi, którego żona zmarła rzekomo z powodu działań Nymana. Gdy pętla wokół Erikssona się zacieśnia, ten decyduje się na desperacki krok... Brutalny thriller policyjny na podstawie "Człowieka z Saffle", jednej z powieści Maj Sjowall i Pera Wahloo opowiadających o Martinie Becku, oficerze sztokholmskiego wydziału zabójstw. W rolę Becka wcielił się Carl-Gustaf Lindstedt (Harry Munter, Człowiek, który przestał palić), a jako Ake Eriksson wystąpił laureat Srebrnego Niedźwiedzia Ingvar Hirdvall (Świt, Millenium: Mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet). Za kamerą stanął nagradzany na festiwalach w Cannes i Berlinie Bo Widerberg (Miłość Elwiry Madigan, Adalen 31, Życie jest piękne), najwybitniejszy obok Ingmara Bergmana przedstawiciel szwedzkiego kina. Widerberg, chcąc stworzyć duszną atmosferę zagrożenia, zaangażował wielu amatorów i często manipulował ich reakcjami na planie. Dzięki temu udało mu się osiągnąć efekt ciągłej niepewności i narastającego strachu. Mimo upływu lat obraz nadal wywiera duże wrażenie. Jego największą siłą jest realizm i znakomicie budowane napięcie. Na uwagę zasługują też kapitalnie zrealizowane sceny akcji - niektóre z nich dosłownie wbijają w fotel. Obraz zdobył prestiżową statuetkę Złotego Żuka, był także szwedzkim kandydatem do Oscara.