Dekada

14 maja 1955 roku 9 państw socjalistycznych podpisało w Warszawie układ, nazwany Układem Warszawskim, ustanawiający ich sojusz polityczno-wojskowy. Stało się to w odpowiedzi na wejście Niemiec Zachodnich do NATO. Układ miał być sojuszem równoprawnych uczestników. W rzeczywistości był jednym z podstawowych narzędzi dominacji Związku Radzieckiego nad Europą Środkowo-Wschodnią, służąc do likwidacji wewnętrznych zagrożeń totalitarnego systemu. Istniał 35 lat. Wspierał doktrynę Breżniewa tłumiącą niepodległościowe dążenia narodów bloku. Jego uczestnicy w każdej chwili gotowi byli pacyfikować społeczne bunty i protesty - w imię obrony socjalizmu i jedności całego obozu. Jeszcze w 1989 roku przywódcy państw byli pewni słuszności tej drogi. Rok 1989 wstrząsnął Europą. Zachód był przerażony tempem zmian. Stany Zjednoczone - zaskoczone, przyjmowały bowiem trwałość komunizmu. Co więcej, bezpieczeństwo dla świata widziano w istnieniu dwóch przeciwstawnych układów. Dlatego też opozycja w Polsce nie mogła z chwilą przejęcia władzy krzyczeć: chcemy do NATO! Nikt tego krzyku nie chciałby słuchać. Musiało zmienić się bardzo wiele, łącznie z ewolucją samego NATO, by przynależność III RP do tego paktu stała się faktem, co nastąpiło w marcu 1999 roku. W kolejnym odcinku cyklu o długiej drodze Polski do NATO, o przeszkodach wewnętrznych i zewnętrznych, które musieliśmy pokonać i warunkach, które musieliśmy spełnić, mówią: Bronisław Komorowski, Daniel Fried, Czesław Bielecki i prof. Longin Pastusiak.