Do szczęścia trzeba ośmiorga

Pierre jest przystojnym mężczyzną w średnim wieku i szefem dużej firmy, samotnie wychowującym trzy zaborcze córeczki. Nie poświęca im jednak zbyt dużo czasu, bo od śmierci żony pochłania go przede wszystkim praca. Dzięki temu on i dzieci mieszkają w pięknym domu, opływają w luksusy, a podczas wakacji zatrzymują się wyłącznie w pięciogwiazdkowych hotelach. Na usilne prośby córek Pierre wybiera się właśnie z nimi na dwutygodniowy urlop na Lazurowe Wybrzeże. W ostatniej chwili dowiaduje się, że jego firma wciąż nie otrzymała raportu z audytu, od którego zależy przyszłość przedsiębiorstwa i jego samego. Ostateczna decyzja w tej sprawie należy do Suzanne Parker, dawnej dziewczyny Pierre'a, która przed laty porzuciła go dla innego. Teraz Suzanne sugeruje, że chętnie odnowiłaby znajomość, a w zamian sporządzi korzystny raport. Pierre nie ma jednak ochoty do niej wracać. Zasłaniając się koniecznością wyjazdu z dziećmi, liczy, że Suzanne wystawi w końcu stosowny dokument. Ale ona nie zamierza łatwo rezygnować. Na wakacje na Riwierę wybiera się również Florence, żywiołowa rozwódka i matka trójki dzieci, borykająca się z nieustannymi kłopotami materialnymi. Bardzo liczy na to, że szef wreszcie podpisze z nią stałą umowę. Niestety, zostaje zwolniona z dnia na dzień, by ustąpić miejsca bratanicy kierownika. Nie ma jednak odwagi zepsuć dzieciom radości z wyjazdu, więc postanawia sprawę swojej pracy załatwić po powrocie. Pierre zatrzymuje się z córkami w eleganckim hotelu, Florence przywozi dzieci na sąsiadujący z hotelem kemping. Pierwsze, przypadkowe spotkanie Pierre'a i Florence na plaży nie wróży nic dobrego: między obojgiem wybucha awantura z powodu dzieci. Na szczęście, nieporozumienie zostaje szybko wyjaśnione i obie rodziny się zaprzyjaźniają. Między Florence i Pierrem rodzi się nawet nieśmiałe uczucie. Niebawem Florence odkrywa, że z powodu pożegnalnej kłótni z szefem nie przesłano na jej konto wypłaty za ostatni miesiąc.