Do widzenia, panie Chips

Film Herberta Rossa powstał na podstawie niezwykle poczytnej książki Jamesa Hiltona, wydanej w 1933, która jest hołdem pisarza dla ojca. Główny bohater to człowiek niezwykle mądry i oddany swojej pracy, a jednocześnie pasji, czyli uczeniu młodzieży. Ross, przygotowując kolejną, już filmową wersję tej popularnej historii, uczynił z niej musical, nie tracąc nic z wymowy i uroku oryginału. W latach 20. do elitarnej, męskiej szkoły w Brookfield przybywa nowy nauczyciel, pan Arthur Chipping. Ma niewielki staż w zawodzie i szybko okazuje się, że surowość i zasadniczość w obcowaniu z młodzieżą nie zawsze jest najlepszym sposobem wychowawczym. Mimo wkładanego wysiłku i wrodzonej pracowitości długo nie zdobywa szacunku wśród uczniów. Jego spojrzenie na świat zmienia się, gdy poznaje dobroduszną Katherine Bridges, music-hallową aktorkę. Pozornie dzieli ich wszystko: temperament, miejsce pracy, środowisko, znajomi. Mimo tego miłość między nimi wybucha z wielką siłą. Katherine rezygnuje z kariery, aby zostać stateczną żoną nauczyciela i pomagać mu w sukcesach pedagogicznych. Doświadczenie w pracy z młodzieżą, a także szczęście w życiu osobistym sprawiają, iż Arthur staje się jednym z najbardziej ulubionych nauczycieli, prawdziwym autorytetem wśród uczniów. Tymczasem nadciąga II wojna światowa, zaczynają się pierwsze naloty na Londyn. Elegancki styl realizacji Herberta Rossa, ciekawie rozwiązane sekwencje piosenkowo-taneczne, a także wpadająca w ucho muzyka Johna Williamsa doceniła tak publiczność, jak i krytyka. Na wysokości zadania stanęli aktorzy, szczególnie rewelacyjny Peter O'Toole i popularna piosenkarka Petula Clark. Obraz nagrodzono Złotym Globem i nagrodą David di Donatello (dla O'Toole'a). Dodatkowo wyróżnienie National Board of Review oraz amerykańskiego stowarzyszenia krytyków filmowych.