Dobranoc, mamusiu

Wieczór w niewielkim, ale wzorowo utrzymanym domu w amerykańskim miasteczku. Jessie Cates, kobieta zbliżająca się do czterdziestki, porządkuje, układa rzeczy, pakuje ubrania do toreb i pudełek, ustawia naczynia, nakręca zegarki, przez telefon odwołuje prenumeratę czasopism, które dotąd czytywała, i kolejno wykreśla z kartki wykonane czynności. Spokojna, dokładna, metodyczna. Można by pomyśleć, że wybiera się w podróż, i chce zostawić dom w idealnym stanie. W rzeczywistości Jessie od dawna nie opuszcza domu, cierpi na agorafobię. Jest też epileptyczką i z tego powodu właściwie nie ma szans na pracę. Jej małżeństwo się rozpadło, syn uzależnił się od narkotyków i schodzi na drogę przestępstwa. Jessie mieszka z matką, Thelmą, ale wzajemne relacje obu kobiet nie są wylewne, choć poprawne. Ojciec, którego Jessie kochała, zmarł kilka lat temu. Wydaje się, że wieczór będzie podobny do innych - nudnych, wypełnionych rutynowymi czynnościami i zdawkową rozmową. Ale Jessie oznajmia matce, że postanowiła tej nocy popełnić samobójstwo. Czuje się zmęczona taką egzystencją, samotna, niepotrzebna. Słuchając córki, Thelma początkowo bierze jej słowa za głupi, ponury żart. Widząc jednak jej opanowanie i determinację, zaczyna odczuwać coraz większy strach, potem złość, wreszcie próbuje wszelkimi sposobami odwieść uwagę Jessie, wzbudzić litość. Tymczasem Jessie kontynuuje przygotowania do swej śmierci: z dwóch pistoletów znajdujących się w domu wybiera ten, który kiedyś należał do ojca, wydaje matce instrukcje, co ma zrobić po jej śmierci. Thelma obserwuje ją z rosnącym niepokojem, ciągle jednak nie wierzy, że córka zdecyduje się na ostateczny krok. Ale pora, którą skrupulatna Jessie wyznaczyła sobie jako najwłaściwszą na popełnienie samobójstwa, zbliża się nieubłaganie.