Dom

Autorzy dokumentu, który realizowano w rocznicę konfliktu gruzińsko - rosyjskiego 2008 roku, rozpoczynają swoją opowieść o grupie ludzi i ich dramatycznej ucieczce, od aforyzmu: Od wojny gorszy jest sam strach przed wojną (Seneka Młodszy). Bo właśnie nie wojna, ale paniczny strach przed nią jest głównym tematem "Domu". Na ekranie nie widać bezpośrednich działań wojennych, nie ma czołgów, helikopterów, wojska. Wydarzenia są tu pokazane z punktu widzenia zwykłych cywili - przerażonych wojną i pragnących bezpieczeństwa dla siebie i swoich bliskich. Modlą się, by móc żyć w miłości i pokoju, żeby już nigdy nie musieli cierpieć, by ich dzieci mogły chodzić do szkoły. Punktem wyjścia do przedstawienia tej dramatycznej historii jest podróż Manany Gronert - Cuckiridze do ojczyzny, ekipa filmowa towarzyszy jej z kamerą już na lotnisku w Warszawie. Gruzinka od ponad 20 lat mieszka w Polsce często odwiedza swój kraj, jednak ta wizyta ma dla niej szczególne znaczenie. Wraca do ojczyzny w sierpniu, dokładnie w pierwszą rocznicę rozpoczęcia konfliktu. Celem wizyty jest maleńka wioska położona gdzieś w górach na odludziu, gdzie w domu pewnej rodziny gruzińsko - osetyńskiej znalazło schronienie 60 osób. Przyjęli ich, kiedy rozpoczęła się wojna, przyrzekając sobie, że wszyscy muszą spotkać się za rok. Film na kasecie wideo, który wówczas nakręciła Manana staje się okazją do wspomnień, przypomnienia sobie, co wtedy czuli, jak wyglądało ich życie w ciągłym strachu. Przeżyli piekło, ale są szczęśliwi, że udało im się wyjść cało, choć wtedy nikt nie był pewnyt jutra. Teraz życzą sobie, by już nigdy nie było wojny, by nie musieli w nocy uciekać z dziećmi do lasu, chować się w piwnicy, by nie musieli cierpieć i żeby już zawsze żyli w harmonii i zgodzie, bez względu na narodowość, kolor skóry i religię. Są wdzięczni Tiniko i jej mężowi, że uczynili dla nich tyle dobrego, ocalili im życie przyjmując pod swój dach. Dzięki nim, mogą teraz być razem ze swoimi bliskimi. Dramatyczne wspomnienia sprzed roku przeplatają sielskie obrazki z tradycyjnej gruzińskiej uczty, jaką wspólnie przygotowali na przyjazd Manany. Biesiadują przy stołach suto zastawionych jadłem, rozkoszując się pieczonym jagnięciem, owocami, warzywami, pijąc wino wystawione w gąsiorach i wznosząc toasty za pomyślność, za pokój, za braci. Film dokumentalny, Polska 2010 Scenariusz i reżyseria: Dorota Petrus, Bogdan Lęcznar Zdjęcia: Rafał Jerzak