Droga do domu

Yimou Zhang to jeden z najbardziej znanych, współczesnych chińskich reżyserów. Wszechstronnie utalentowany twórca (również scenarzysta, producent i operator), należący do tzw. Piątej Generacji filmowców Państwa Środka, już swoim debiutanckim obrazem (Czerwone sorgo) zasygnalizował, że mamy do czynienia z prawdziwym talentem. Kolejne filmy tylko potwierdzały tę opinię. Zawieście czerwone latarnie, Szanghajska triada czy efektowne superprodukcje historyczne w rodzaju Hero lub Domu latających sztyletów przyniosły Zhangowi międzynarodowy rozgłos. Droga do domu wpisuje się w bardziej kameralny nurt jego twórczości, będąc klasycznym przykładem twórczego wykorzystania schematów melodramatu. Do rodzinnej wsi przybywa 30-letni Luo Yusheng. Mężczyzna żyje i godziwie zarabia na życie w dużym mieście. Powodem powrotu po długiej przerwie jest śmierć ojca. Luo musi pomóc starzejącej się matce w urządzeniu pogrzebu. Matka ma jednak specyficzne wymagania. Ponieważ jej ukochany mąż zmarł w mieście, z dala od wioski, chce zgodnie z odwiecznym rytuałem przenieść trumnę z ciałem w pieszym kondukcie. Jej mąż musi wrócić drogą, którą przed laty dotarł po raz pierwszy do małej wsi. Cofamy się do czasów młodości matki Luo. Jest piękną, młodą dziewczyną, która zakochuje się od pierwszego wejrzenia w równie młodym nauczycielu. Nauczycielu, który został oddelegowany przez władze na prowincję. Uczucie zostaje szybko odwzajemnione, lecz na drodze miłości staną różne przeszkody. Poruszający, pełen liryzmu melodramat. Uniwersalna, prosta historia ukazana jest w olśniewającej wizualnie formie. Czasy współczesne oddane są na taśmie czarno-białej, retrospekcja opowiadająca o wielkiej miłości skąpana jest w kolorach. Chińska wieś z przeszłości wydaje się miejscem idyllicznym, pełnym barw (dominuje kolor czerwony, czyli kolor miłości), zapierających dech krajobrazów. Wieś współczesna jest bardziej ponura, zamieszkała tylko przez starych ludzi, niejako wyobcowana ze swojej tradycji, dotknięta skutkami nowoczesności.