Druga twarz, nowe życie. Historia pierwszego przeszczepu

Atak był nieoczekiwany, błyskawiczny i porażający. Czworonożny przyjaciel człowieka w okamgnieniu zamienił się w krwiożerczą bestię. Potwór rzucił się na swoją panią i zatopił zęby w jej twarzy. Kobieta poczuła okropny ból, doznała szoku, a wreszcie zapadła w ciemność... Lekarze zdołali ocalić życie trzydziestoośmioletniej Isabelle, lecz ich pacjentka została straszliwie okaleczona. Straciła nos, usta i podbródek. Straciła twarz. Można z tym żyć, ale jakość takiego żywota jest godna najwyższego pożałowania. Zmasakrowane usta nie mogły spełniać swej roli. Kobieta miała wielkie trudności z mówieniem. Przyjmowała pokarm przez zgłębnik żołądkowy. Na twarzy nosiła maskę, by nie szokować innych pacjentów widokiem makabrycznej trupiej główki. Dręczyła ją perspektywa marnego, pełnego stresów bytowania przez resztę dni. Jedyną nadzieję pokładała w biegłości lekarzy ze Szpitala Uniwersyteckiego w Amiens. Najwyższej klasy specjaliści chirurgii szczęki oraz chirurgii plastycznej i rekonstrukcyjnej podjęli się wykonania operacji, która miała przywrócić pacjentce utraconą w tak drastycznych okolicznościach twarz. Ale stojące przed nimi zadanie było niezmiernie trudne. Nie mogli zastosować rutynowej metody polegającej na pobraniu płatów mięśni i skóry od samego pacjenta do odtworzenia zniszczonych tkanek. Nowe oblicze budowane tym sposobem byłoby nadal odstręczającą, sfastrygowaną z kawałków maską, sztucznym tworem pozbawionym funkcji mimicznych, możliwości poruszania się i wyrażania uczuć. Należało zatem zdecydować się na pionierskie przedsięwzięcie i przeszczepić poszkodowanej niemal całą twarz. Na szczęście, ubytek tkanek nie przekraczał granic wyznaczonych przez komisję etyczną zezwalającą, nieco na wyrost, bowiem takiej operacji dotąd w świecie nie przeprowadzono, na łączną transplantację nosa, ust i podbródka. Teraz pozostało czekać na dawcę. Pięć miesięcy po tragicznym wypadku, w październiku 2005 roku, Isabelle wróciła do kliniki w Amiens.