Dzieciaki z podwórka

Zbiorowy portret grupy nastolatków z blokowiska w słynnym wrocławskim "Trójkącie Bermudzkim". Mieszkają w miejscu sąsiadującym z domami zniszczonymi przez powódź, przeznaczonymi do rozbiórki. Dewastowanie ich pomieszczeń jest głównym zajęciem Szpachli, Kopra, Cycka i innych. Są sfrustrowani. Nie chodzą do szkoły. Są bez zajęcia. Rodzice nie mają dla nich czasu. W szopie na podwórku urządzili sobie klub. Ustawili w nim meble pozostawione przez powodzian. Spędzali w nim czas. Sąsiadom się to jednak nie podobało. Wezwali policję. Klub przestał istnieć. A w nich zaczęła narastać agresja. Doszło do tragedii. Szpachla i inni nie pochodzą z marginesu społecznego. Nie mają jednak komputerów, nawet deskorolek. Mają szare podwórko, nudę i poczucie pustki życiowej. Brakuje im autorytetów i celu. Celem był klub. Urządzali go z pasją. Nawet prąd do niego doprowadzili. Siedzieli w nim cicho, nikomu nie przeszkadzali. Teraz włóczą się po opuszczonych domach, w których koczują bezdomni. Tłuką co się da i rozwalają co im w ręce wpadnie. Nudzą się. Trzy miesiące później na podwórko, na którym kiedyś był klub chłopaków, zajeżdża policja. Funkcjonariusze zabierają dwóch z nich. To Szpachla i Cycek. Zabili bezdomnego.