Dziecko jego życia

Inżynier elektryk Kazimierz Szpotański skończył studia w Berlinie i odbył praktyki w najlepszych firmach niemieckich. W 1918 roku zaczął rozwijać nowoczesny przemysł energetyczny w Polsce. Jego warszawska Fabryka Aparatów Elektrycznych była najpierw firmą trzyosobową, w dwupokojowym mieszkaniu, lecz szybko dzięki kredytom i zdolnościom organizacyjnym założyciela zmieniła się w zakład zatrudniający setki techników i inżynierów. Zaczęła konkurować z niemieckim Siemensem. Przeszła zwycięsko kryzys okresu międzywojennego i przetrwała czasy okupacji, dając zatrudnienie, bezpieczeństwo, a nawet ratując życie wielu mieszkańcom Warszawy. Zniszczona pod koniec wojny została szybko odbudowana i uruchomiona przez swego właściciela i załogę w latach czterdziestych. Wtedy Kazimierzowi Szpotańskiemu zabrano fabryki i zakazano wstępu na ich teren. O losach polskiego przemysłowca i jego fabryki mówią bohaterowie filmu: syn Kazimierza Jacek Szpotański i córka Krystyna Brochocka. O tym jak wielką rolę odegrał Kazimierz Szpotańskiw życiu pracowniczych rodzin (szczególnie w czasie wojny), opowiadają Jerzy Winsze i Bogdan Kozłowski, synowie nieżyjących już pracowników zakładów na Kamionku i w Międzylesiu. Tłem wypowiedzi są zdewastowane hale fabryczne i zdjęcia fotograficzne z fabrycznego archiwum. Produkty fabryki zdobywały medale na krajowych i międzynarodowych targach, ale największym sukcesem Szpotańskiego było to, że wychował on i wykształcił inżynierów, którzy stali się po wojnie kadrą naukową polskich politechnik.