Dziennik panny służącej

Mieszczański światek zaludniający willę "Le Prieure", posiadłość rodziny Monteil w małym miasteczku w Normandii, to swoista ludzka menażeria: nestor rodu - fetyszysta, jego córka - hipochondryczka i sekutnica, zięć - cymbał i rozpustnik, ogrodnik - rasista i brutal. Życie w willi upływa na drobnych utarczkach i starannym utrzymywaniu pozorów. Do tego domu przybywa w 1928 r. 30-letnia Celestine, która obejmuje posadę pokojówki. Szykowna paryżanka razi na tle prymitywnej, miejscowej socjety, szokuje i drażni. Odrzuca grubiańskie zaloty pana domu, skłóconego ze swą zrzędzącą, oziębłą żoną, który w przerwach między rzeziami zwierzyny na polowaniach szuka łatwych podbojów wśród służących. Sympatię okazuje Celestine stary pan Rabour, ale jego zainteresowania ograniczają się do ... bucików dziewczyny. Celestine nawiązuje z kolei przyjacielskie kontakty z poczciwą służącą, Marianne, i z młodziutką, niezależną Claire. Późną jesienią miasteczkiem wstrząsa wiadomość o śmierci starego pana Raboura w dość dwuznacznych okolicznościach oraz o zabójstwie Claire, którą znaleziono w lesie zgwałconą. Celestine od początku podejrzewa o dokonanie tej zbrodni ogrodnika Josepha. Budzi on w niej lęk i nienawiść, choć jednocześnie fascynuje. Aby wydać go w ręce sprawiedliwości Celestine ucieka się do podstępu: zgadza się zaręczyć z nim, po czym fabrykuje przeciwko niemu dowody. Ogrodnik zostaje aresztowany, ale polityczni protektorzy doprowadzają wkrótce do jego uwolnienia. Joseph wyjeżdża do Cherbourga, gdzie zakłada małą knajpkę. Tymczasem Celestine, świadoma swej skromnej pozycji społecznej i nadciągającego wielkimi krokami staropanieństwa, postanawia zabezpieczyć swą przyszłość: decyduje się poślubić sąsiada Monteilów, emerytowanego kapitana Maugera, z którego czyni ślepo posłusznego pantoflarza. Mieszczańskie bagno wciąga także ją.