Dziewczyny z Szymanowa

W Szymanowie, za wysokim murem, w otoczonym pięknym ogrodem dawnym zameczku Lubomirskich znajduje się liceum ogólnokształcące sióstr niepokalanek. Uczy się w nim blisko 200 dziewcząt. Niektóre dojeżdżają do szkoły z okolicznych wsi. Większość jednak mieszka w internacie, w spartańskich warunkach, w 40 - osobowych sypialniach. Ich życie regulują dzwonki obwieszczające czas na kolejne zajęcia. Właściwie ciągle się uczą. W ciągu dnia mają tylko półtorej godziny dla siebie. W miesiącu - jadą do domu na dzień lub dwa. Na dobrą sprawę cztery lata spędzają w zamknięciu, a poczucie izolacji jest tym większe, że zameczek stoi w szczerym polu. Przez trzy pierwsze lata przebywają ciagle razem. Dopiero w IV klasie dostają tzw. budki - maleńkie pokoiki, które mogą urządzić jak chcą. Film pokazuje życie uczennic i sióstr, ich wzajemne relacje, atmosferę szkoły, proces nauczania i wychowania w szkole, w której wszelkie prawa dyktują zakonnice, a lista praw dziewcząt przypomina raczej zbiór obowiązków. Autorka stara się sprawdzić, jak dziewczęta, którym to właśnie liceum wybrali rodzice, radzą sobie w tak surowych warunkach i jak je znoszą. Próbuje też ustalić, czy szkoła niepokalanek jest ochroną przed złem, czy też ochronką przed życiem. A może - jak pragną zakonnice - uzbraja jej absolwentki w siłę i umiejętność walki z sobą i przeciwnościami? Jedna z dziewcząt mówi, że nauczyła się w Szymanowie odwagi mówienia tego, co myśli. Inna, że wpojono jej, by nigdy nie rezygnowała z siebie, jeszcze inna, iż lęka się opuszczenia murów szkoły, bo w gruncie rzeczy nie zna tego, co jest za nimi. Wszystkie z jednaką radością szaleją po maturze, tańcząc i drąc na strzępy granatowy mundurek z marynarskim kołnierzem. Film dokumentalny, 30 min, Polska 1997 Scenariusz i realizacja: Magdalena Piekorz Zdjęcia: Dariusz Szymura Muzyka: Krzysztof Kapel, Aleksander Woźniak