Dzikość serca

E. Freeman, Crispin Glover, Diane Ladd, Calvin Lockhart, Isabella Rossellini, Harry Dean Stanton, Grace Zabriskie, Sherilyn Fenn, Marvin Kaplan, William Morgan Sheppard, David Patrick Kelly, Freddie Jones. Lula, Sailor i kurtka z wężowej skóry w kultowym filmie Lyncha. Dzikość serca, jeden z najbardziej kontrowersyjnych filmów nagrodzonych Złotą Palmą w Cannes, silnie odcisnął swe piętno na kinie lat 90. Rozsadzająca ramy gatunków, schematów narracyjnych, przyzwyczajeń widza produkcja została zainspirowana powieścią Barry'ego Clifforda. David Lynch wyłuskał z niej parę głównych bohaterów realizując, jak sam określił, "czarną komedię z dwojgiem niewinnych ludzi, którzy przechodzą piekło, by ostatecznie wyzwolić się z chaosu dzięki łączącej ich miłości". Sailor Ripley wychodzi z więzienia. Spotyka się ze swoja ukochaną Lulą, z którą planuje ucieczkę. Związkowi sprzeciwia się despotyczna, ogarnięta religijnym szaleństwem matka Luli, Marietta. Młodzi wyruszają w drogę, w kierunku Nowego Orleanu. W ślad za nimi rusza prywatny detektyw Farragut, wynajęty przez zaborczą matkę dziewczyny, by pokrzyżować wspólne plany Sailora i Luli. Marietta nie poprzestaje na detektywie; opłaca w tym samym celu okrutnego handlarza narkotyków. Zakochana para spotyka na swojej drodze całą galerię dziwnych postaci i uczestniczy w wielu przerażających, często niewiarygodnych wydarzeniach. Uważany za manifest filmowego postmodernizmu, obraz Lyncha sprawił widzom i krytykom niemało kłopotów. Prześcigano się w interpretacjach, poszukiwaniu filmowych tropów i odczytywaniu metafor, często gubiąc się w domysłach. Niewątpliwie film jest dziełem ponadgatunkowym i hybrydycznym. Odnajdujemy elementy filmu drogi, kryminału przepełnionego werystyczną przemocą, pastiszu, naiwnej komedii czy sugestywnego thrillera. Twórcy przywołują i dekonstruują klasyczne, hollywoodzkie schematy opowiadania (stąd liczne retrospekcje, mieszanie płaszczyzn czasowych, subiektywizowanie narracji), rozprawiając się przy okazji z mitami współczesnej popkultury (nieprzypadkiem Lynch wielokrotnie odsyła do Czarnoksiężnika z Krainy Oz). Przyjęta konwencja baśni wielokrotnie rozbija poczucie realizmu opowiadania, wytrącając odbiorcę z pasywnego uczestnictwa. Towarzyszy nam oryginalny, zmienny i dynamiczny montaż, wykorzystywane są nietypowe, często zniekształcające proporcje zdjęcia i sugestywne ujęcia kamery. Ścieżka dźwiękowa jest równie eklektyczna: znalazło się w niej miejsce dla Elvisa Presleya i Chrisa Isaaka, lecz również dla Krzysztofa Pendereckiego czy metalowej grupy Powermad. Dzikość serca to obowiązkowa pozycja dla każdego szanującego się kinomana. Film zdobył Złotą Palmę w 1990 oraz nagrodę na festiwalu niezależnego, amerykańskiego kina w Kalifornii.