Dzwoneczek i zaginiony skarb

Minęła wiosna, skończyło się lato. W Przystani Elfów i na calutkim świecie rozpoczyna się piękna złota jesień. O tej porze roku od tysięcy lat natura najbardziej się zmienia. To czas zbioru plonów. Terencjo pod nadzorem Gary'ego gromadzi pył, by wróżki mogły latać na stały ląd. Jego najlepszą przyjaciółką jest Dzwoneczek. Ale ta wielka przyjaźń niespodziewanie zostaje wystawiona na ciężką próbę. Dzwoneczek stawia się na wezwanie Królowej Klarion, która powierza jej ważną misję do spełnienia. Minister Jesieni opowiada o przygotowywanym wielkim festynie, który ma się odbyć na koniec jesieni. Właśnie z tą uroczystością jest związane zadanie, które ma wykonać Dzwoneczek. Chodzi o zrobienie berła z Kamieniem Księżycowym przekazywanym z pokolenia na pokolenie. Za pomocą tego magicznego urządzenia będzie można ożywić bardzo potrzebne wróżkom drzewo pyłkowe. Dzwoneczek jest podekscytowana swoją misją i od razu zabiera się do pracy. Pomaga jej ochoczo Terencjo, ale ona się na niego stale złości i obwinia go o wszystkie swoje niepowodzenia. W pewnym momencie w gniewie zaczyna tupać nogami i zrzuca ciężki kompas na Księżycowy Kamień, który rozpada się na małe kawałeczki. Czerwona ze złości Dzwoneczek przepędza Terencjo, mówiąc mu gorzkie słowa, że nie potrzebuje jego przyjaźni. Dzwoneczek wie, że wszyscy na nią liczą i teraz boi się przyznać do winy. Słysząc opowieść o czarodziejskim lustrze, które może spełnić jej jedno życzenie, postanawia go poszukać. W tajemnicy opuszcza Przystań Elfów i wyrusza w nieznane w skonstruowanym przez siebie balonie. W drodze czeka ją mnóstwo niebezpiecznych przygód. Przypadkowo poznaje Świetlika, którego najpierw chce się pozbyć, ale w końcu pozwala mu zostać. Dopiero teraz Dzwoneczek przekonuje się, jak dobrze mieć kogoś bliskiego, a także uświadamia sobie czym jest prawdziwa przyjaźń. Zaczyna bardzo żałować, że tak nieładnie postąpiła z Terencjo, że nie umiała wydusić z siebie słowa przepraszam.