Evita

Żyjąca w latach 1919-1952 Eva Peron, zwana przez naród pieszczotliwie Evitą, dla jednych była niemal świętą, dla innych tylko ambitną parweniuszką, umiejętnie dbającą o interesy własne i swego męża. Autorzy filmu nie opowiadają się po żadnej ze stron, przydając Evicie postać antagonisty, młodego rewolucjonisty Che (Antonio Banderas), który komentuje poczynania Evy, jest jej świadomością i sumieniem, atakuje ją, ale i broni, gdy uzna to za słuszne. Buenos Aires, 1952 r. Seans w kinie zostaje przerwany, gdyż kierownik chce przekazać zgromadzonym widzom bardzo ważną wiadomość: Eva Peron odeszła na zawsze. Zrozpaczeni ludzie szlochając opuszczają salę, by wkrótce wziąć masowo udział w uroczystym pogrzebie Evity zorganizowanym z wielkim przepychem i wszystkimi honorami. Jego bohaterka, nieślubne dziecko ubogiej kobiety z małego miasteczka, zapewne nie wyobrażała sobie w najśmielszych marzeniach, że zajdzie tak daleko. Jako 15-latka została kochanką wędrownego śpiewaka, Agustina Magaldiego, i z nim uciekła do Buenos Aires. Przez następnych kilka lat poniewierki i nieustannych prób wybicia się, przeszła jeszcze przez łóżka wielu mężczyzn, z których każdy następny stał o szczebel wyżej na społecznej drabinie od poprzedniego. Kolejno z fordanserki i młodocianej prostytutki została modelką, gwiazdą radiowych oper mydlanych, a wreszcie, już jako kochanka wysokiego oficera, aktorką filmową. W 1943 r. w Argentynie dochodzi do przewrotu wojskowego. Jednym z ważnych ludzi w państwie zostaje płk Juan Peron. Gdy na początku 1944 r. Eva Duarte spotyka go po raz pierwszy, wie, że trafiła na właściwego mężczyznę. Rozpalając w nim ambicje polityczne, realizuje poprzez niego własne cele. To dzięki niej Peron zostaje zwolniony z więzienia, a wkrótce zostaje prezydentem kraju. Jego świeżo poślubiona żona staje się pierwszą damą Argentyny i boginią uwielbianą przez masy.