Fanny i Aleksander

Film, który w zamyśle Ingmara Bergmana miał być jego ostatnim dziełem i pożegnaniem z kinematografią. Choć w rzeczywistości Bergman nie zniknął później ze sceny, pracując do dziś w teatrze i w telewizji, "Fanny i Aleksander" - barwna, oniryczna, pełna magii i przebogata w znaczenia opowieść o dzieciństwie, pamięci i wyobraźni - pozostaje jednym z największych dokonań szwedzkiego mistrza i godnym zwieńczeniem jego wspaniałego dorobku. Akcja toczy się na początku XX wieku. Liczny ród Ekdahlów należy do szczęśliwych i zamożnych. Ekdahlowie uwielbiają wspólne święta i celebrowanie rozmaitych uroczystości. Cieszą się życiem, są nieodrodnymi dziećmi belle epoque. Nestorką rodziny i jego dobrym duchem jest Helena (Gunn Wallgren). Jej ulubieńcami są wnuki - Aleksander (Bertil Guve) i jego siostra Fanny (Pernilla Allwin). Nagła śmierć ojca dzieci przerywa tę sielankę. Matka (Ewa Fröling) Fanny i Aleksandra nieoczekiwanie związuje się z surowym pastorem Vergerusem (Jan Malmsjö), który pod maską sługi bożego skrywa oblicze niebezpiecznego religijnego fanatyka. Duchowny zamyka swoją nową rodzinę w ponurym domu i z wolna ogranicza kontakty brata i siostry z ukochaną babcią i resztą Ekdahlów. Demoniczny Vergerus zamierza utemperować przyzwyczajone do wolności dzieci i całkowicie podporządkować je swojej woli. Szczególnie nie znosi nadwrażliwego Aleksandra, który wciąż żyje na granicy fantazji i jawy. Zmyślenia chłopca Vergerus traktuje jak kłamstwa i próbuje tępić z sadystyczną przyjemnością, zaś bierny, ale uparty opór dziecka tylko podsyca nienawiść pastora. Helena razem ze swoim przyjacielem, kabalistą Jacobim (Erland Josephson) postanawiają wykraść dzieci z rąk okrutnego duchownego.