Farba

Scenariusz "Farby" zainspirowało życie. Tytułowa bohaterka filmu (jej pseudonim bierze się stąd, że co jakiś czas farbuje włosy na inny kolor) to przedstawicielka tej części współczesnej młodzieży, której psychika jest urabiana przez kolorowe pisma, wydawane w Polsce głównie przez zachodnie koncerny. Styl życia Farby bezrefleksyjnie naśladuje fikcyjny świat kreowany przez kolorowe tygodniki dla nastolatków. Zero przesądów i zero zobowiązań, łatwe pieniądze i łatwy seks. Farba ani się nie uczy, ani nie pracuje. Jest w trzecim miesiącu ciąży, podróżuje po Polsce pociągami, na gapę oczywiście. Towarzyszy jej nieco młodszy, przypadkowo spotkany chłopak o przezwisku Cyp, który nie jest ojcem jej dziecka. Wywodzi się z dawnych "oaz", ma zasady, wierzy w Boga, sprzeciwia się aborcji. Nie ma jednak specjalnych oporów przed cynicznym wykorzystywaniem swego katolickiego światopoglądu docelów jak najbardziej merkantylnych. Zarówno on, jak i Farba muszą przecież coś jeść. Sposób jest prosty. Dziewczyna odwiedza kolejnych ginekologów. Ci proponują jej nielegalne usunięcie ciąży. Gdy wymieniają cenę za zabieg, do gabinetu wkracza oburzony Cyp i szantażuje lekarza taśmą z nagraną rozmową. W trakcie trwania filmu podróż Farby i Cypa staje się metaforą braku zakorzenienia i poszukiwania swego miejsca na Ziemi. Szansą dla Cypa staje się poznanie młodej Cyganki Szachary i związana z tym nadzieja na miłość. Szansą dla Farby - odnalezienie babci, a co za tym idzie realizacja wstydliwych marzeń o domu i stabilizacji. Podczas swych peregrynacji bohaterowie stopniowo poznają prawdę o własnym wnętrzu, a także o tym, co ich tak naprawdę łączy. Tym czymś jest nieautentyczność i rozpaczliwa tęsknota za autorytetem, wzorcem, na którym można oprzeć się w życiu. Zarówno bowiem luz Farby, jak i wiara Cypa są naskórkowe, nie potwierdzone głębokim, osobistym wyborem. Sc