Recenzja filmu Fighter

Tak mniej więcej wygląda ścieżka kariery Micky’ego Warda, postaci autentycznej, zawodowego boksera wagi lekkopółśredniej, mistrza świata organizacji WBU, pretendenta do tytułu w IBF (International Boxing Federation). W filmie oglądamy drogę, jaką przeszedł niezaradny życiowo chłopak, nim zyskał mentalność zwycięzcy.

Początkowo nie zanosiło się, że odniesie sukces – bohaterem rodzinnego Lowell był jego brat Dicky Eklund, który otarł się o sławę, a potem stoczył na samo dno. Trenowany przez wiecznie naćpanego Dicky’ego, Micky ma świadomość, że nie rozwija się sportowo, czasem zawalczy gdzieś za niewielkie pieniądze na podrzędnym ringu, choć predyspozycje do boksu ma olbrzymie. Na dodatek jego menadżerem jest zaborcza matka, mająca gigantyczne aspiracje, ale nie mająca pojęcia o tym fachu Alice… Micky po cichu chciałby odejść, ale rodzina to rodzina, nie chce zdradzić najbliższych. Przełomem staje się poznanie barmanki Charlene. Za jej namową Micky zmienia menadżera i trenera, zaczyna profesjonalne treningi, los zaczyna mu wreszcie sprzyjać. Ale rodzina nie chce się pogodzić ze stratą swego źródła utrzymania…

"Fighter" to film o bokserze, ale nie o boksie. To dramat o uwalnianiu się spod wpływów toksycznej rodziny, o szukaniu własnej drogi i własnego szczęścia. To także opowieść o ludziach zagubionych – wychudzonym jak szkielet Dickym, wytapirowanej, wyszczekanej Alice i jej gromadce żałosnych córeczek. Wszyscy oni w równej mierze się wspierają, co walczą między sobą o profity wynikające z pracy z Mickym. Surowy obraz Davida O. Russella zdobył aż 7 nominacji do Oscara. Statuetki powędrowały zasłużenie do odtwórców ról drugoplanowych: genialnego – zwłaszcza na tle zaledwie poprawnego Marka Wahlberga – Christiana Bale’a (Dicky; aktor schudł na potrzeby roli około 15 kilogramów) oraz Melissy Leo (Alice). Oboje zdobyli także w tej samej kategorii Złote Globy.