Fucha, czyli robota na czarno

W grudniu 1981 r. czwórka Polaków: Kudaj, Wolski, Banaszak i Nowak przybywa do Anglii, aby wykonać "na czarno" pewną pracę: mają wyremontować elegancki dom w Kensington, należący zresztą do ich bogatego rodaka, mieszkającego od dawna w Wielkiej Brytanii. Za miesiąc pracy otrzymają zapłatę równą rocznym dochodom w Polsce. Mężczyźni zamieszkują w remontowanym domu, robią zakupy w pobliskim supermarkecie, zachwycając się obfitością i różnorodnością oferowanych produktów i praktycznie całe dnie spędzają na pracy. Tylko jeden z nich, Nowak, mówi po angielsku i tylko do niego dociera wiadomość o wprowadzeniu w Polsce stanu wojennego. Po krótkim wahaniu Nowak, odpowiedzialny za wykonanie pracy w terminie, postanawia zataić przed swymi kolegami prawdę o wydarzeniach w kraju, by nie wpadli w panikę, nie zaprzestali pracy i nie zechcieli wrócić przed terminem do domów. Ale świadomość, że ich oszukuje, ciąży mu coraz bardziej. Psują się jego stosunki z pozostałą trójką. Co gorsza, po serii różnych kłopotów przy remoncie, zaczyna im brakować pieniędzy. Nowak parę razy dopuszcza się kradzieży w sklepie, by mieli co jeść. Na pracy upływają im święta Bożego Narodzenia i Nowy Rok. Dopiero 5 stycznia 1982 r., gdy praca jest skończona i wszyscy jadą na lotnisko, Nowak decyduje się powiedzieć im, że w Polsce trwa stan wojenny. Jerzy Skolimowski od dawna chciał nakręcić film o wyobcowaniu Polaków za granicą, wyobcowaniu tym większym, gdy nie zna się języka danego kraju. Scenariusz filmu powstał w ciągu zaledwie trzech tygodni, między końcem grudnia i 22 stycznia 1982 r., zdjęcia rozpoczęto 12 lutego. Kręcono je w prywatnym domu reżysera w Kensington, kupionym kilka miesięcy wcześniej i w rzeczywistości też wyremontowanym przez 4-osobową polską ekipę budowlaną.