Gorączka sobotniego popołudnia

Jerzy Żydek grał w "Ruchu" Radzionków, wszystko było inaczej. Piłkę w drużynie kopali górnicy, amatorzy. Na treningi chodzili po szychcie. Mieli bardzo skromne boisko, na którym dziś jest targ. I nie mogli wyjść z III Ligi. Teraz to co innego. Amatorami są już tylko chłopcy, rozgrywający krzykliwe mecze na podwórkach. W "Ruchu", który wspiął się do I Ligi, grają zawodowcy. A Jerzy Żydek jest gospodarzem stadionu. Dba, by sprzęt był w porządku, kostiumy w komplecie, murawa przygotowana do meczu, linie pięknie wymalowane i piłki odpowiednio napompowane. Pomagają mu w tym koledzy z dawnej drużyny - społecznie, bo klub cienko przędzie. Inni wierni kibice też go sponsorują jak mogą. Na przykład miejscowy piekarz dostarcza ciasto do klubowego bufetu, a restaurator - ku przerażeniu żony - zaprasza zawodników po meczu, by karmić ich i poić na swój koszt. W Radzionkowie piłką nożną interesują się niemal wszyscy. "Ruch" to ich duma. Jego sukcesy są chyba jedynym powodem do radości w rzeczywistości budzącej lęk o przyszłość. Z miejscowej kopalni stopniowo zwalnia się górników, aby ją ostatecznie zlikwidować, bo - jak mówi dyrektor - nie ma żadnych przesłanek, by zakład dalej funkcjonował. Młodzi nieco bezradnie zastanawiają się w co i jak zainwestować odprawy. Starzy martwią się o ich przyszłość. Ale kiedy "Ruch" rozgrywa mecz na swoim stadionie, na bok idą smutki. Jerzy Żydek natomiast marzy. Nie spodziewał się, że zostanie gospodarzem pierwszoligowej drużyny. Skoro się to jednak stało, dlaczego nie miałby zostać gospodarzem drużyny grającej w Mistrzostwach Europy?