Górnicy z San Jose - historia cudu

Trzydziestu trzech mężczyzn uwięzionych ponad sześćset metrów pod ziemią. 69 dni w śmiertelnej pułapce, w ciemności i w temperaturze 35 stopni. Kiedy chilijscy górnicy, ofiary głośnej katastrofy w Copiapó, zostali wreszcie wydobyci na powierzchnię, media okrzyknęły ich bohaterami. Warto jednak przyjrzeć się z bliska samym ludziom, którzy mimowolnie stali się herosami. 5 sierpnia 2010 roku, kopalnia miedzi i złota San José, położona nieopodal miasta Copiapó w Chile. W wyniku potężnego tąpnięcia trzydziestu trzech górników zostaje uwięzionych w komorze o powierzchni pięćdziesięciu metrów kwadratowych. Po siedemnastu dniach i siedmiu nieudanych próbach udaje się wreszcie wydrążyć otwór, przez który możliwy jest kontakt z zasypanymi. Piętnastocentymetrowy otwór staje się jedynym łącznikiem górników ze światem i nadzieją na ich ocalenie. 25 października tego samego roku. Ocaleni górnicy stoją przez prezydenckim pałacem w Santiago, fotografowani przez wysłanników mediów z całego świata. Niecałe dwa tygodnie wcześniej powodzeniem zakończyła się śmiała akcja ratunkowa. Nigdy wcześniej nie udało się wydobyć na powierzchnię ludzi uwięzionych na tak dużej głębokości. Los 33, jak popularnie nazywa ich prasa, stają się międzynarodowym symbolem odwagi i wytrzymałości. Orlando Arriagada, mieszkający w Kanadzie chilijski reżyser, postanowił zbliżyć się do kilku z ocalałych i ukazać ich prawdziwy, pozbawiony heroicznych rysów portret. Jego bohaterami zostali Luis Urzúa, Ariel Ticona, Carlos Mamani i Edison Pena. Rozmawiał też ponadto z członkami ich rodzin, uczestnikami ekspedycji ratunkowej, politykami. Spoglądając poza transmitowane na cały świat sceny dramatu i radości, Arriagada zdecydował się ukazać ludzką stronę całej tej historii, bez ogródek obnażając przy tym cynizm mediów i świata polityki, wykorzystujących katastrofę w Copiapó do własnych celów. Efektem jego starań jest ten film.