Gorzkie gody

Gdy w 1992 r. Roman Polański, dwukrotnie nominowany do Oscara za reżyserię ("Chinatown" i "Tess") i raz za scenariusz ("Dziecko Rosemary"), uważany za jednego z najwybitniejszych światowych reżyserów, zaprezentował swój najnowszy film "Gorzkie gody", krytycy podzielili się na dwa obozy. Jedni chwalili oryginalność tematu, wartkość i dynamikę dzieła, jego intensywny niepokój i dramatyzm, dobrą grę aktorów. Inni narzekali, że materiał fabularny nie okazał się wystarczająco bogaty w niuanse psychologiczne i nie szczędzili uszczypliwych uwag pod adresem Emmanuelle Seigner, prywatnie żony reżysera, grającej tu jedną z głównych ról. W losach filmowej pary kochanków: dużo starszego, doświadczonego pisarza, Amerykanina, i młodziutkiej, początkowo skromnej i naiwnej francuskiej kelnereczki dopatrywano się też odniesień do związku Polańskiego z młodszą o 33 lata, początkującą francuską aktorką, czemu reżyser oczywiście stanowczo zaprzeczał. Polański, twórca "Noża w wodzie", "Wstrętu", "Matni", "Lokatora" czy "Frantica", wraca tu po raz kolejny do swej ulubionej tematyki: psychologicznej przemiany człowieka, destrukcji uczuć i osobowości, odkrywania ciemnych, nieznanych stron ludzkiej natury. W "Gorzkich godach", określanych jako "thriller erotyczny", miłość przekształca się w nienawiść, kochankowie w dręczycieli, a pożądanie zamienia się w grę, której celem jest upokorzenie partnera. Bohaterowie "pożerają się" nawzajem psychicznie, aż do unicestwienia. Postępują tak nie dla osiągnięcia "absolutu", lecz tylko po to, by uratować swój związek przed rutyną "małżeńskiego pożycia". A gdy okazuje się, że już nie ma czego ratować, "wampiryczni" małżonkowie znajdują sobie nowe ofiary. W trakcie podróży statkiem po Morzu Śródziemnym sparaliżowany Amerykanin na wózku, Oscar, i jego młoda, francuska żona, Mimi, poznają parę Anglików: Fionę i Nigela, znudzonych sobą po 7 latach małżeństwa, ale nazbyt skrępowanych gorsetem konwenansów, by choć na chwilę dać się ponieść tłumionym namiętnościom. Przez kilka kolejnych wieczorów Oscar opowiada Nigelowi, z ekshibicjonistyczną wręcz szczerością, dzieje swego związku z Mimi. Początkowo zgorszony, potem coraz bardziej zaintrygowany Anglik, nie potrafi sobie odmówić kolejnych wizyt w kajucie Oscara, ulegając zarazem coraz silniejszej fascynacji jego ponętną żoną. Oscar poznał ją w Paryżu, gdzie jako niespełniony pisarz udał się w poszukiwaniu natchnienia. Zgorzkniały 40 - latek jest początkowo zachwycony młodziutką dziewczyną, która pracuje jako kelnerka, ale marzy o karierze tancerki. Oboje przeżywają szaloną miłość, opartą głównie na głębokich doznaniach erotycznych. Z czasem jednak Oscar zaczyna odczuwać przesyt i znudzenie partnerką i tylko coraz większe dawki perwersji i sadyzmu podtrzymują jego związek z Mimi. Zakochana dziewczyna pokornie znosi okrucieństwo Oscara za cenę bycia z nim. Układ sił niespodziewanie się zmienia, gdy mężczyzna ulega wypadkowi samochodowemu i na pół sparaliżowany, lecz nadal dość zamożny, musi zdać się na łaskę i niełaskę Mimi. (LUNES DE FIEL / BITTER MOON) Dramat psychologiczno - obyczajowy, 133 min, Francja/Wielka Brytania 1992 Reżyseria: Roman Polański Scenariusz według powieści Pascala Brucknera: Roman Polański, Grard Brach, John Brownjohn Zdjęcia: Tonino Delli Colli Muzyka: Vangelis Aktorzy: Emmanuelle Seigner, Peter Coyote, Hugh Grant, Kristin Scott Thomas, Victor Bannerjee, Sophie Patel, Stockard Channing i inni