Gulbinowicz

Kardynał Henryk Gulbinowicz przyszedł na świat w 1923 r. w Wilnie. Za jego życia przez Europę przetoczyła się II wojna światowa, początek i upadek komunizmu w Europie i powstanie Unii Europejskiej. Urodził się w II Rzeczpospolitej, wiek młodzieńczy przypadł mu na II wojnę światową, księdzem został w Polsce komunistycznej, potem proboszczem, biskupem i arcybiskupem, a kardynałem u schyłku tego systemu. Ze względu na swoją fizjonomię, sposób bycia, łagodne usposobienie i poczucie humoru, pochodzenie i drogę kariery w Kościele, nie był przez przeciwników traktowany jako wróg stanowiący zagrożenie, jako zakamuflowany rewolucjonista czy człowiek zdolny do niezwykłych czynów. Spokojny, sprawiający wrażenie wręcz flegmatycznego, pokornego, pogodny, dowcipny, pozbawiony agresji. Okazał się jednak bardzo zaangażowanym człowiekiem i kapłanem, skutecznym, twardym i odważnym graczem. Przy tym nie wypadało go zaatakować wprost. Władze komunistyczne zrozumiały w końcu, że trzeba się z nim liczyć. Z archidiecezją wrocławską jest związany od 1975 r. Przyjechał z Białegostoku. Ordynariuszem wrocławskim mianował go jeszcze Paweł VI. Był dopiero 22. z kolei kandydatem, na którego zgodziły się władze PRL - u. Kontynuował w tym względzie linię wielkiego poprzednika kard. Bolesława Kominka, który doprowadził do kanonicznej regulacji sytuacji kościelnej na tych ziemiach. W niełatwych czasach rozwijał sieć parafii i placówek duszpasterskich, przygotowywał powstawanie kolejnych diecezji, wykreował też wielu obecnych biskupów. W ciągu swojej 26 - letniej posługi w diecezji wrocławskiej poświęcił kilkadziesiąt kościołów. W stanie wojennym, choć był jednym z najbardziej obserwowanych przez SB kapłanów w Polsce (ok. 40 agentów na wyłączność, podsłuchy, obserwacja, filmowanie). Ale to właśnie on ukrywał opozycjonistów, organizował pomoc internowanym i ich rodzinom, przechował i pomnożył wreszcie słynne 80 milionów Solidarności, podjęte z konta bankowego tuż przed 13 grudnia 1981 r. Wymieniając je na dolary, uchronił przed inflacją. Potrafił odprawić od drzwi Grzegorza Piotrowskiego i Leszka Pękalę, którzy kilka miesięcy później zamordowali ks. Jerzego Popiełuszkę.