Gusta i guściki

Nominowany do Oscara debiut reżyserski Agnes Jaoui, jednej z najciekawszych postaci we współczesnym kinie francuskim, to błyskotliwa farsa w duchu Allena i inteligentna żonglerka ogranymi schematami, z których rodzi się nowy sens i świeży dowcip. Co może łączyć przemysłowca-nuworysza, aktorkę dorabiającą lekcjami angielskiego, kierowcę cierpiącego z powodu rozstania z narzeczoną, ochroniarza - byłego policjanta, barmankę handlującą trawką i parę gejów - artystów? Jaoui opowiada o ich życiu z brawurą godną wytrawnego mistrza, konstruując misterną intrygę, w której wszystkie elementy pasują do siebie jak w łamigłówce. Znakomicie czują się w niej aktorzy, tworząc postacie nieodparcie śmieszne i wzruszające zarazem. Historia o tym, że schematy myślenia, przeświadczenia, do których jesteśmy przywiązani, a nawet tytułowe gusty wpływają na nasze życie o wiele mocniej, niż chcielibyśmy to przyznać, podszyta jest głęboką wiarą w to, że w gruncie rzeczy ludzie są dobrzy. Wśród rozlicznych zalet "Gustów i guścików" ta być może jest najważniejsza. Oto Castella (Jean-Pierre Bacri), przedsiębiorca, który wszystkiego dorobił się własnymi rękami, stara się wprowadzić do swojej firmy trochę nowoczesności. Zatrudnia menedżera, ubezpiecza znaczące kontrakty, a nawet zaczyna uczyć się angielskiego. Problem w tym, że wcale nie jest przekonany, co do zasadności wszystkich tych posunięć. Nie może pozbyć się przekonania, że sam wszystko i tak zrobiłby najlepiej. Kiedy więc do biura przychodzi zamówiona lektorka angielskiego, najpierw obraża ją, a później - odsyła do domu. Clara (Anne Alvaro), owa lektorka, która w rzeczywistości jest aktorką (lekcjami angielskiego dorabia sobie do mizernej pensji), nie zniknie jednak z jego życia. Jeszcze tego samego wieczoru zobaczy ją na scenie teatru, do którego wyciągnęła go żona. Tym razem jednak, rażony strzałą Amora, z miejsca się w niej zakocha. A przy okazji - w samej sztuce.