Haiti. Bez tytułu

Haiti. Bez tytułu to bogate, wielowarstwowe spojrzenie na skomplikowaną, chaotyczną i często niezrozumiałą rzeczywistość Karaibów. Film rozgrywa się w okresie politycznej burzy, jaka ogarnęła kraj w połowie lat 90. Dramaturgiczne tło tworzą więc fakty historyczne: przewrót polityczny i ucieczka prezydenta Aristide'a; następnie próba przywrócenia mu władzy przez Amerykanów, rebelia i powrót prezydenta. To jednak tylko jedna z płaszczyzn tej bogatej opowieści. Reżyser skupia się na ludziach. Wysłuchuje retorycznych wywodów polityków (w tym samego prezydenta Aristide'a), rozmawia też z drwiącym z zachodniego racjonalizmu duchownym voodoo. Z drugiej strony przedstawia żyjących na Haiti obcokrajowców: zachwyconą chaosem fotoreporterkę Chantal Regnault i sierżanta armii amerykańskiej, niezbyt rozumiejącego świat, w którym się znalazł. Chantal pełni w filmie rolę przewodniczki i kogoś z naszego świata. Opowiada o swojej fascynacji wyspą, opisuje przemianę jaką przeżyła osiedlając się w świecie, w którym nic nie jest pewne, choć nikt nic nie musi. Film jest też zapisem mocnych obrazów obyczajów związanych z życiem i śmiercią na Haiti. Razem z Chantal niemal potykamy się na ulicach o ciała zabitych Haitańczyków, znalezione (i fotografowane dla zachodniej prasy) przez fotoreporterkę. Następnie zanurzamy się w, pełnej histerycznej dramaturgii, scenie tradycyjnego pogrzebu, aby zaraz potem znaleźć się wśród ludzi doświadczających nawiedzenia w trakcie hipnotycznych obrzędów voodoo. Reżyser świadomie miesza materiały i faktury, sięgając na przemian do zdjęć filmowych, zrealizowanych na taśmie 16 i 35mm, zarejestrowanych w trakcie realizacji Haiti Express, oraz do świeżych zapisów kamerą wideo. Ta mieszanka obrazów już napoziomie strukturalnym oddaje zamieszanie panujące w nienazwanym świecie Haiti.