Hawking

Biograficzny film Philipa Martina rozpoczyna scena, w której Stephen Hawking (Benedict Cumberbatch), późniejszy rewolucjonista w dziedzinie astrofizyki i autor przełomowej teorii o wielkim wybuchu, obchodzi swoje 21. urodziny. Jest rok 1963. Hawking leży w ogrodzie ze swoją dziewczyną i opowiada jej o gwiazdach. Nagle czuje, że nie może się poruszyć. Po wielu drobiazgowych testach lekarze wydają wyrok: Stephen choruje na stwardnienie zanikowe boczne (SLA) i pozostały mu dwa lata życia. Tak zaczyna się historia jednego z największych naukowców XX wieku, który w tym roku skończył 64 lata. Stephen Hawking urodził się 8 stycznia 1942 roku jako syn znanego lekarza i biologa Franka Hawkinga. Był przeciętnym uczniem najpierw St. Albany School, a później Oxfordu, z którego przeniósł się na uniwersytet w Cambridge. Jako siedemnastolatek postanowił, że zostanie fizykiem, ale w Cambridge jako specjalizację wybrał astronomię. Po zdiagnozowaniu u niego SLA Hawking nie zrezygnował z uczelni. Już trzy lata później uzyskał tytuł doktora za pracę "Properties of the Expanding Universe", co zachęciło go do głębszych studiów nad kosmosem. Był już wtedy całkowicie sparaliżowany - choroba spowodowała nieodwracalne zmiany w kręgosłupie, szpiku i korze mózgowej, doprowadziła do zaniku mięśni i utraty mowy (Hawking porozumiewa się za pomocą syntezatora mowy). To nie przeszkodziło mu w pracy naukowej - jeszcze w latach 60. ogłosił swoją teorię wielkiego wybuchu o początkach wszechświata, a następnie sformułował wiele celnych tez na temat czarnych dziur i roli fizyki kwantowej w pierwszej fazie istnienia kosmosu. Szeroko znany stał się po opublikowaniu pracy "Krótka historia czasu", która szybko stała się bestsellerem (pod względem sprzedaży pobiła wydaną w tym samym roku, skandalizującą książkę Madonny "Sex"). Jest profesorem matematyki w Cambridge i w Kalifornijskim Instytucie Technologii w Pasadenie, członkiem Royal Society, a także laureatem wielu nagród i doktoratów honoris causa.