Historia Zlatana

Zlatan Ibrahimović, enfant terrible współczesnego futbolu, piłkarz tyleż genialny co krnąbrny. Człowiek, który był mistrzemw czterech różnych krajach: Holandii, Włoszech (z trzema różnymi klubami!), Hiszpanii i Francji. Geniusz pełen paradoksówzapisujący się w pamięci kibiców zagraniami z pogranicza cyrkowych gimnastycznych sztuczek (w młodości trenował taekwondo), z drugiej strony oskarżany o to, że pełnię swoich możliwości pokazuje tylko w meczach ze słabszymi rywalami. Ponoć dlatego nigdy nie sięgnął po Puchar Europy, grając z Barceloną był go bardzo blisko. Wychowany na imigranckich, biednych i niebezpiecznych przedmieściach Malmö, nie miał w życiu łatwo. Wyjątkowo uzdolniony, dość szybko zdał sobie sprawę, że piłka jest dla niego jedyną szansą na zaistnienie. Od początku na przeszkodzie stawał jego trudny charakter - zawieszenia za uderzenie obrońcy łokciem, prowokowanie kibiców, satysfakcja z upokorzenia przeciwnika większa niż z wygranej, konflikty z kolegami z drużyny, od których czuł się lepszy. Do tego niszcząca ambicja - mecz bez zdobytego gola doprowadzał go (i doprowadza dalej, wszak jego kariera wciąż trwa) do białej gorączki. Film to fascynująca opowieść o tym, co zwykle pozostaje ukryte przed oczami fanów - treningi, mecze kontrolne, szatnie, podróże na mecze i zgrupowania. Zdjęcia kręcono przez wiele lat materiał obejmuje rozległy okres od bramek zdobytych dla Malmö w 1999 roku, przez pełną zakrętów karierę w Ajaksie, po dwukrotne mistrzostwo Włoch w barwach Juventusu w latach 2005 i 2006. Ten filmowy portret Zlatana leży na przeciwnym biegunie niż pokazywany w polskich kinach narcystyczny, ocierający się wręcz o śmieszność, film o Cristiano Ronaldo. Potret Ibrahimovicia nie jest PR - owską kreacją, to człowiek z krwi i kości, mierzący się ze swoimi demonami, nieśmiały wobec dziennikarzy i zaskakująco samotny. Jedyne ukojenie daje mu boisko, tylko tam naprawdę jest sobą. Poza nim nie za bardzo potrafi się odnaleźć. Jego przyjaciel, właściciel kawiarni, w której bywał, wspominał, że gdy dopadała go tęsknota za Malmö, jeździł stołować się w Ikei. Z wypowiedzi legend piłki, m.in. Ronalda Koemana, Fabio Capello, Marco van Bastena, Jarego Litmanena, Leo Beenhakkera i fragmentów meczów wyłania się człowiek, który dla sukcesu byłby w stanie zabić. Zresztą, koledze z Ajaksu, którego oskarżył o zbyt małe zaangażowanie, groził publicznie obcięciem głowy. (docsag.pl)