Ja, moja cygańska rodzina i Woody Allen

"Powstało wiele dokumentów o naszym sposobie życia, ale z żadnym z nich nie mogę się utożsamiać" - ubolewała nastoletnia reżyserka Laura Halilović. Mieszkająca we Włoszech Cyganka postanowiła więc sama nakręcić film o tym, co jest jej najbliższe: własnej rodzinie, dorastaniu i miłości do filmów Woody'ego Allena. Laurze Halilović od dzieciństwa towarzyszyła kamera. Na amatorskich domowych nagraniach wideo widać małą dziewczynkę, wpatrującą się w obiektyw z niekłamaną fascynacją. Zabawy z kamerą zapewniały jej ucieczkę od szarej rzeczywistości obozu Cyganów położonego nieopodal lotniska w Turynie, gdzie rodzina Halilović spędziła 8 lat. Któregoś dnia mała Laura usłyszała zabawny głos dobiegający z telewizora i zobaczyła na ekranie niepozornego mężczyznę w okularach. Jakiś czas później oznajmiła rodzicom kim zamierza zostać, gdy dorośnie. "Chcę być Woodym Allenem" - powiedziała. Dokument "Ja, moja cygańska rodzina i Woody Allen" to pierwsza i zapewne nie ostatnia autorska produkcja Halilović. 19-letnia debiutantka utrwalała na taśmie filmowej codzienne życie swojej rodziny. W tej osobistej, wnikliwej i pełnej humoru relacji odnaleźć można zarówno gorzki smak rasizmu doświadczanego przez Cyganów we Włoszech, jak i wyraz miłości dziewczyny do kina. "Postanowiłam zostać reżyserką, kiedy miałam dziewięć lat" - wyznaje Halilović. "Moim idolem od zawsze był Woody Allen. Obejrzałam wszystkie jego filmy, a nawet pojechałam do Wenecji, aby zdobyć jego autograf. Pewnego dnia chciałabym zostać jego asystentką". Swoim debiutem, wyróżnionym na licznych przeglądach i festiwalach młoda reżyserka z pewnością wykonała pierwszy krok do spełnienia marzeń. Kiedy filmowi "Ja, moja cygańska rodzina i Woody Allen" przyznano nagrodę na festiwalu w Bellarii, jury chwaliło Halilović za "umiejętność łagodnego, czasem ironicznego, zawsze jednak bezpośredniego opowiadania własnej historii i doświadczeń rodziny przez pryzmat trudnych warunków życia Cyganów".