Jak chcę gwizdać, to gwiżdżę

Debiutant Florin Serban kameralnym dramatem "Jak chcę gwizdać, to gwiżdżę" dołączył do grona młodych rumuńskich reżyserów, przebojem szturmujących światowe festiwale. Jego film zdobył Srebrnego Niedźwiedzia i Nagrodę Alfreda Bauera na ubiegłorocznym MFF w Berlinie. Silviu (George Pistereanu) odsiaduje w poprawczaku wyrok za kradzież. Od wyjścia na wolność dzieli go zaledwie pięć dni. Chłopak ma ambitne plany znalezienia pracy i poślubienia poznanej w zakładzie młodej socjolożki, Any (Ada Condeescu). Oczekiwanie na upragnioną chwilę odzyskania wolności zakłóca wizyta młodszego brata, który informuje go o nieoczekiwanym powrocie matki (Clara Voda). Mieszkająca na stałe we Włoszech kobieta wróciła na moment do Rumunii, by zabrać ze sobą chłopaka, którego Silviu wychował i któremu przez całe życie zastępował ojca. Na wieść o przybyciu nieobecnej przez lata matki Silviu ogarnia złość, której nie jest w stanie ostudzić więzienny rygor. Niepogodzony z losem postanawia działać. Oglądając "Jak chcę gwizdać, to gwiżdżę" trudno uwierzyć, że to dopiero reżyserski debiut Florina Serbana. Wyrosły ze społeczno-psychologicznego kina Kena Loacha film Serbana rozgrywa się w dusznej scenerii zakładu poprawczego. W jego murach dokonuje się wewnętrzna przemiana głównego bohatera. Impulsem jest wypełnienie pozornie rutynowego kwestionariusza, w którym po raz pierwszy w życiu zdobywa się na szczerość i otwiera przed młodą socjolożką. Przejmującą kreację okaleczonego dorastaniem bez matki Silviu stworzył naturszczyk, George Pistereanu. Film Serbana, charakterystycznym, surowym stylem przypomina "4 miesiące, 3 tygodnie i 2 dni".