Jestem przeciw

Warszawa lat 80. Dwójka młodych ludzi Jacek (Rafał Wieczyński) i Jolka (Anna Gornostaj) ucieka z ośrodka odwykowego dla narkomanów "Monaru". Ukrywają się w mieszkaniu dziewczyny i natychmiast wracają do nałogu. Szybko kończą im się jednak pieniądze na kompot. Jacek jedzie więc do Krakowa licząc, że uda mu się pożyczyć pieniądze od ojca (Zbigniew Zapasiewicz). Tam, po kilku dniach, dostaje ataku głodu narkotycznego. Przerażony jego stanem ojciec daje mu pieniądze na narkotyki. Jacek wraca do Jolki. Kwota od ojca, choć pokaźna, szybko topnieje. Jolka i Jacek znów są na głodzie. W końcu udają się do Iskierki (Mieczysław Hryniewicz), który za noc spędzoną z dziewczyną ofiarowuje im za darmo produkowany przez siebie kompot. Pewnego dnia Jolka przedawkowuje. Po jej śmierci Jacek wraca do ośrodka. Opiekująca się pacjentami doktor Krystyna (Ewa Dałkowska) zgadza się, by spędził tu noc, mimo, że regulamin zabrania tego uciekinierom. O dalszych losach Jacka ma zadecydować szef ośrodka, Grzegorz (Daniel Olbrychski), na wspólnej naradzie ze wszystkimi pacjentami. "... Jestem przeciw" to najsłynniejszy film Andrzeja Trzosa-Rastawieckiego, znanego z zamiłowania do historii i społecznie zaangażowanej twórczości ("Zapis zbrodni", "Po upadku. Sceny z życia nomenklatury", "Marszałek Piłsudski"). Już sam temat filmu - narkomania - budził kontrowersje, bo na początku lat 80. w polskiej rzeczywistości było to pojęcie tabu. "... Jestem przeciw" spotkało się z bardzo dobrym przyjęciem ze strony krytyki i publiczności - to jeden z najczęściej oglądanych polskich filmów tego okresu. W 1985 roku wyróżniono go m.in. Nagrodą Główną Jury na FPFF w Gdańsku i Nagrodą Przewodniczącego Komitetu Kinematografii.