Jezebel

William Wyler to jeden z najwybitniejszych reżyserów w historii amerykańskiej kinematografii, autor Listu i Rzymskich wakacji, twórca niezwykle pracowity i drobiazgowy, mistrz portretu i psychologicznej prawdy. W 1938 roku zrealizował jeden z ikonicznych dramatów mających za scenerię zdarzeń dalekie Południe Stanów Zjednoczonych. Jesteśmy w 1852 roku w stanie Luizjana. Piękna i temperamentna Julie dopuszcza się prowokacji na balu w Nowym Orleanie. Kobieta świadomie zakłada czerwoną suknię, czym wywołuje skandal obyczajowy (czerwień była "zarezerwowana" dla kobiet o podejrzanej profesji). To doprowadza do zerwania zaręczyn z Prestonem i niebawem upokorzona Julie wyjeżdża na odległą plantację. Los chce, że po trzech latach w miejscu obecnego pobytu bohaterki pojawia się Preston z żoną. Niebawem mężczyzna zaczyna chorować na śmiertelnie groźną żółtą febrę. Niespodziewaną pomoc przyniesie Julie, lecz to dopiero początek komplikacji. Wystawna realizacja mało znanej sztuki Owena Davisa. Na planie spotkały się dwie wielkie indywidualności kina: William Wyler i aktorka Bette Davis. Oboje łączyła pasja tworzenia. Praca na planie była niezwykle drobiazgowa, niektóre sceny powtarzano kilkadziesiąt razy, aby osiągnąć pożądany efekt. Rozmach inscenizacyjny, scenografia, kostiumy oddają klimat konserwatywnego Południa w przededniu wojny secesyjnej. Arystokracja Luizjany jest pełna zahamowań, fałszywej moralności, uprzedzeń rasowych. Na ich tle Julie początkowo wypada szczerze i spontanicznie, lecz jej intencje wcale nie są szlachetne. W gruncie rzeczy to kobieta próżna i egoistyczna, dążąca bez względu na cenę do celu. Tytułowa Jezebel nawiązuje do rozpustnej królowej izraelskiej, postaci biblijnej. Wyler to wytrawny obserwator. W centrum zainteresowania stawia człowieka i jego psychikę, jest tropicielem ludzkich emocji i słabości. Nie przeszkadza to jednocześnie, również za pomocą płynności opowiadania (montaż), przedstawić szerokie tło obyczajowe i wiarygodny portret pewnej zbiorowości.