Klimt

Narratorem tej niezwykłej, odbiegającej od stereotypów, biograficznej opowieści jest jeden z najbliższych przyjaciół Gustava Klimta - Egon Schiele. Akcja filmu rozpoczyna się w Wiedniu, w roku 1918. Dobiega końca I wojna światowa. Schiele odwiedza umierającego Klimta w szpitalu. Malarz jest półprzytomny. W jedynych słowach, które udaje mu się wypowiedzieć domaga się kwiatów. Następnie fabuła przekształca się w ciąg retrospekcji z niespokojnego, pełnego artystycznych sukcesów i obyczajowych skandali życia artysty. Wiedeń 1900 roku. Klimt jest u szczytu sławy. Jego płótna cieszą się powodzeniem, choć zarazem jest mocno krytykowany za nadmierną śmiałość w przedstawianiu nagości i erotyzmu. Swój czas dzieli między pracę, liczne romanse, w wyniku których rodzą mu się kolejne dzieci oraz bywanie w wiedeńskich kawiarniach. W tych ostatnich toczą się zaciekłe spory o istotę piękna i współczesne kierunki w sztuce. Klimt ma opinię człowieka o niewyparzonym języku, a przy tym porywczego i nieokrzesanego. Do tego stopnia, że w wyniku pewnej gorącej dyskusji rozsmarowuje na twarzy swego adwersarza kawałek tortu. W sferach rządowych i kołach arystokracji Klimt również wzbudza ambiwalentne odczucia. Z jednej strony to znakomity towar eksportowy, który może rozsławić imię Austrii na całą Europę, a z drugiej skandalista, ktoś nieobliczalny, za którego trzeba świecić oczami. Zupełnie inaczej życie i twórczość Klimta odbiera kulturalny Paryż. Tu Austriak jest otaczany szacunkiem i podziwem. Zwłaszcza po otrzymaniu złotego medalu na Wystawie Światowej. Chcąc uhonorować wiedeńskiego mistrza Georges Melies realizuje krótki film o nim. Na Klimcie zarówno rewolucyjny na owe czasy wynalazek kinematografu, jak i krótkometrażówka Meliesa robią wielkie wrażenie. Jeszcze większe natomiast Lea de Castro, występująca w filmie tancerka o bardzo zmysłowej, egzotycznej urodzie. Oszołomiony jej seksapilem Klimt dostrzega w niej wymarzoną muzę i uosobienie erotycznej doskonałości, zdolnej spełnić najwymyślniejsze żądze.