Kochankowie z Pont-Neuf

Leos Carax to jeden z najbardziej charyzmatycznych, choć realizujących swoje filmy rzadko, francuskich reżyserów. Jest również scenarzystą i aktorem, twórcą zaliczanym do nurtu filmowego neobaroku, wespół z Jeanem-Jacques'em Beineix) i Lukiem Bessonem. Twórcy ci, korzystając z osiągnięć Nowej Fali i taktyk postmodernistycznych, nasycali swoje obrazy niezwykłą plastyką i nastrojem. Eksperymentując z formą, montażem i narracją posługiwali się licznymi cytatami, symbolami i odniesieniami kulturowymi. Na remontowanym, wyłączonym z ruchu słynnym moście Pont-Neuf spotykają się bezdomna z wyboru malarka Michele i kloszard Alex. Oboje mają za sobą ciężkie doświadczenia, a i obecnie nie są w najlepszej formie. Michele jest po dramatycznym rozstaniu z ukochanym, a dodatkowo traci wzrok. Alex mieszka pod mostem, często pogrąża się w alkoholowych i narkotykowych ciągach. Spotkanie na moście odmieni ich życie. Uczucie, które wybucha między bohaterami będzie tyleż toksyczne, co uzdrawiające. Remont mostu zbliża się ku końcowi... Film Caraxa powstawał w bólach, szczególnie natury finansowej. Ekipie udało się nakręcić na oryginalnym moście tylko niewielką część materiału, by potem, za ogromne pieniądze (budżet przekroczono pięciokrotnie) zbudować drugi Pont-Neuf w Montpellier. Efekt wart był jednak wyrzeczeń. Obraz domyka trylogię miłości, rozpoczętą debiutanckim "Chłopiec spotyka dziewczynę", a kontynuowaną "Złą krwią". Centralną figurą każdego z nich jest postać Alexa, grana za każdym razem przez Denisa Lavanta. W "Kochankach z Pont-Neuf" jest on zrównoważony postacią Michele - kobietą patrzącą na świat zupełnie inaczej niż Alex. Cały film wydaje się pozornie pęknięty. Brutalny realizm codziennego życia na marginesie konfrontowany jest z magicznym, poetyckim światem bohaterki. Turpizm otoczenia burzony jest przez wiele scen o niezwykłym, wizualnym uroku (sekwencja sztucznych ogni podczas dwustulecia zburzenia Bastylii).