Kolumbowie w kolorze feldgrau

W latach 1939-1945 w niemieckim wojsku znalazło się 250-300 tysięcy żołnierzy o polskiej identyfikacji narodowej. Pochodzili z mieszanych rodzin, z przygranicznych terenów Śląska, z Pomorza, Warmii, Mazur i Wielkopolski. Walczyli i ginęli za Rzeszę - od Afryki po Norwegię, od Atlantyku po Rosję. Z chwilą utworzenia Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, kilka tysięcy Polaków wcielonych do Wehrmachtu przy pierwszej sposobności wstąpiło w ich szeregi. Podobnie na Wschodzie - wielu znalazło się w I i II Armii Wojska Polskiego, stworzonego pod egidą ZSRR. Nie jest znana liczba poległych Polaków w niemieckim mundurze. W filmie siedmiu byłych żołnierzy Wehrmachtu opowiada o swoich przeżyciach i wyjaśnia, dlaczego wbrew sobie znaleźli się po stronie wroga. Nie mieli wyjścia. Oni, obywatele niemieccy, zostali powołani do wojska. Alternatywą był obóz lub śmierć. Ojcowie i bracia wielu z nich znaleźli się już w więzieniach i za drutami. Wkładając niemiecki mundur wiedzieli, że zrobią wszystko, by nie strzelać do swoich. Podczas przysięgi tylko ruszali wargami, a myśleli swoje. Jeśli mieli szczęście, trafili na dowódcę, który rozumiał ich sytuację. Jeśli mieli szczęście, trafili gdzieś daleko, np. do Francji, i nie musieli stawać twarzą w twarz z polskimi rówieśnikami. Nigdy nie byli pewnymi żołnierzami - tak też myśleli o nich ich przełożeni. Młodzież w Polsce szła do wojska z ochotą. Niektórzy dodawali sobie lat, byle dostać broń. Wkrótce Pokolenie Kolumbów miało podjąć działania w podziemiu, szkolić się do przyszłej walki. Oni, też przecież z tego pokolenia, mieli broń, ale musieli walczyć przeciwko rodakom. Przeżywali dramat podwójny.