Kotka na rozgrzanym blaszanym dachu

Harvey "Big Daddy" Pollitt jest bogatym plantatorem bawełny w stanie Missisipi. Wychodzi po badaniach ze szpitala, podejrzewając, iż lekarze nie powiedzieli mu całej prawdy. Mężczyzna przeczuwa, że pozostało mu już niewiele życia i zamierza swoje 65. urodziny spędzić z rodziną. Na uroczystość przybywa dwóch synów z rodzinami. Starszy, Gooper, bezgranicznie oddany charyzmatycznemu ojcu, posiada pięcioro hałaśliwych dzieciaków i żonę, której jedynym pragnieniem jest przejęcie rodzinnego majątku. Młodszy - Brick - pogrążony jest w depresji, topiąc smutki w morzu alkoholu. Jest załamany samobójczą śmiercią przyjaciela, o którą pośrednio obwinia żonę, Maggie. Piękna kobieta kocha Bricka miłością bezwarunkową i za wszelką cenę stara się odzyskać uczucia męża. Urodzinowe spotkanie zamienia się powoli w psychodramę. Między członkami rodziny Pollittów wybuchają dawno skrywane urazy i pretensje, a emocje odsłaniają prawdziwą motywację bohaterów. Richard Brooks to reżyser znany z ręki do adaptacji wielkiej literatury. Kotka na gorącym blaszanym dachu to przeniesienie na ekran dramatu wybitnego Tennessee Williamsa. Realizacja, która przeszła do historii kina jako jedna z najlepszych adaptacji twórczości amerykańskiego dramaturga. Reżyser precyzyjnie łączy elementy rodzinnej psychodramy, melodramatu i sarkastycznej, gorzkiej komedii. Wciąga powoli w historię, budując sugestywną atmosferę gęstniejącą z każdą minutą. Podczas urodzin seniora rodu z uczestników spadają maski, odsłaniając rozkład rodziny, a także ogrom wzajemnych pretensji i skrywanych urazów. Hipokryzja miesza się ze skrywanymi neurozami, żądza pieniądza z emocjonalną pustką, paniczne poszukiwanie bliskości z atrofią uczuć. Akcja jest wielowątkowa, często pełna niedomówień i seksualnego napięcia. Każda z postaci jest znakomicie zarysowana psychologicznie, przenosząc obraz Brooksa na poziom uniwersalnej przypowieści. Aktorstwo jest najwyższej próby, również w rolach drugoplanowych.