Kronika oblężonej Warszawy

Niemy materiał filmowy z Kroniki oblężonej Warszawy jest dziełem operatorów tzw. ekipy Starzyńskiego. Przedstawione fragmentarycznie obrazy zbombardowanej Warszawy, m.in. zrujnowane ulice Starego Miasta, płonący Zamek Królewski, ciała przechodniów na trotuarze, zostały zarejestrowane we wrześniu 1939 roku z myślą o późniejszym montażu. W pierwszych dniach września1939 roku Warszawę opuściła większość urzędów centralnych, w tym także Polska Agencja Telegraficzna (PAT). To właśnie w niej upatrywano szansę na filmowe utrwalenie działań wojennych, udokumentowanie obrony stolicy. W tej sytuacji koniecznym stało się powołanie zespołu filmowego, który na bieżąco rejestrowałby i archiwizował materiał z oblężonej Warszawy. Filmowcy potrzebowali jednak wsparcia ze strony państwa. Otrzymali je od prezydenta Warszawy Stefana Starzyńskiego. W skład ekipy weszli znani twórcy przedwojennego kina, m.in. reżyserzy: Mieczysław Krawicz, Juliusz Garden, Jerzy Zarzycki, Jerzy Gabryelski, operatorzy: Stanisław Lipiński, Aleksander Świdwiński i inni. Filmowcy z ekipy Starzyńskiego, uzbrojeni w kamery reporterskie 35 mm marki Debrie, dokumentowali głównie wydarzenia z lewobrzeżnej części Warszawy. Prawdopodobnie zrealizowali między 5 a 8 tysięcy metrów materiałów filmowych. Większość taśm zaginęła lub została zniszczona, ale część udało się ocalić. Wywiezione z Polski na przełomie 1939 i 1940 roku dotarły do Francji, a następnie do Stanów Zjednoczonych. W roku 1961 na terenia Starego Miasta w Warszawie przypadkiem odkopano jedno z pudeł zawierające taśmę filmową. Był to właśnie materiał nazwany później Kroniką oblężonej Warszawy.