Księga wielkich życzeń

Po pożarze domu dziecka kierownictwo pobliskiego sanatorium dla osób starych i przewlekle chorych postanawia przyjąć pod swój dach kilka małych dziewczynek. Sieroty mają mieszkać na strychu do czasu odbudowy domu dziecka. Jedna z dziewczynek, siedmioletnia Marysia, próbuje zaprzyjaźnić się z panem Adamem, dystyngowanym, starszym panem, niegdyś naukowcem, teraz zgorzkniałym i zamkniętym w sobie, dręczonym poczuciem zmarnowanego życia. Chociaż pojawienie się dzieci znacznie ożywia nastrój domu, wnosi do niego radość i energię, Adam opiera się - jak sam mówi - infantylnej euforii. Nie broni się przed nią natomiast Henryk, łagodny, wesoły i otwarty "szalony dziadunio", pełen wiary w nadprzyrodzony świat duchów, czarownic i diabłów, o którym chętnie opowiada. To właśnie dzięki niemu Marysia zaczyna postrzegać posępne i smutne sanatorium jako miejsce magiczne. Ale po śmierci Henryka dziewczynka wpada w przerażenie. Obawia się o Adama, którego - mimo jego nieprzystępności - obdarzyła silnym uczuciem. Ten, wiedząc, że jego dni są policzone, jeszcze bardziej odsuwa się od małej. Nie chce, żeby Marysia ponownie przeżywała dramat utraty bliskiej osoby. Piękny i mądry to film, wspaniały przykład kina ciepłego, humanistycznego, które zachowuje jednocześnie artystyczne aspiracje. Z konfrontacji dwóch światów: dzieci i starców powstaje w filmie Sławomira Kryńskiego spójny, mieniący się zmiennymi nastrojami obraz. Wzruszająca, miejscami patetyczna, kiedy indziej nieodparcie zabawna historia pokazuje, jak mały, kilkuletni człowiek może nauczyć czegoś człowieka, który praktycznie życie ma już za sobą. Linia podziału przebiega zresztą w tym filmie nie tylko na linii starość - młodość. To także zderzenie dwóch odmiennych postaw życiowych. Pierwszą reprezentuje racjonalny, trzeźwo myślący, stroniący od innych pan Adam. Drugą uosabia pogodny, życzliwy pan Henryk, niepoprawny romantyk.