Kurka Riaba

Andriej Konczałowski, jeden z najbardziej znanych rosyjskich reżyserów, piewca rosyjskiej duszy, starszy brat Nikity Michałkowa, zrealizował Kurkę Riabę jako pierwszy film po powrocie z USA. Jest to swoista kontynuacja losów Asi Klaczinej, kołchoźnicy sportretowanej w słynnym półkowniku wyreżyserowanym w 1966 (film mógł ukazać się dopiero 20 lat później). Asia mieszka w nadwołżańskiej wiosce Biezwodnoje, w której wydaje się, że czas stanął w miejscu. Mimo pieriestrojki ludzie żyją podobnie jak lata temu. Bohaterka pędzi bimber, jej mąż jest pijakiem, syn zaś podrzędnym członkiem miejscowej mafii. Każdy próbuje sobie jakoś radzić, a prawdziwą zazdrość i złość mieszkańców budzi właściciel tartaku, który ostentacyjnie obnosi się ze swoim bogactwem. Niebawem krezus składa Asi propozycję matrymonialną. Ona ma jednak inny "problem". Pewnego dnia odkrywa, że jej kura znosi złote jajka. Życie małej wioski staje na głowie. Gorzka komedia osadzona w realiach Rosji czasu przemian. Mimo wyraźnie bajkowego charakteru i przypowieściowej formy z ekranu przeziera dość ciemny w tonacji realizm, ukazując monotonną codzienność nadwołżańskiej wioski. Twórcy tonują pesymistyczny wydźwięk komediową estetyką i ciepłym, serdecznym stosunkiem do ukazywanych bohaterów. Mimo swoistej porażki czasu pieriestrojki, rozczarowania zwyczajnych ludzi okresem wprowadzania demokratycznych reform, bezradności wobec zmieniającej się rzeczywistości, twórcy unikają uproszczonych wniosków. Nie potępiają ludzi mimo miernoty ich egzystencji. "Chociaż moi bohaterowie są dziecinni, ciemni i ciągle pijani, to czuje się, mam nadzieję, że ich kocham"- mówił Konczałowski. Rosyjskość uchwycona ręką mistrza zdaje się nie podlegać upływowi czasu. Kurka Riaba to równie ciekawy film w warstwie formalnej. Groteskowy, ironiczny klimat celnie oddaje montaż, sugestywne zdjęcia czy specjalne zabiegi (zdjęcia przyspieszone, monologi wygłaszane do kamery).