Lalka

Scenariusz i reżyseria: Wojciech J. HasWystępują: Beata Tyszkiewicz, Mariusz Dmochowski, Tadeusz Fijewski,Janina Romanówna, Jan Kreczmar, Wiesław Gołas, Kalina Jędrusik,Andrzej Łapicki, Jan Machulski i inni Adaptacja powieści Bolesława Prusa. Historia zamożnego kupcawarszawskiego Stanisława Wokulskiego i jego miłości do pięknej, leczzubożałej arystokratki Izabeli Łęckiej. Temu niszczącemu uczuciuWokulski podporządkowuje swoje interesy, wchodzi w niekorzystne dlasiebie układy z rodzinami arystokratycznymi, chcąc w pośredni sposóbpomóc ukochanej. Lekceważy uwagi i rady swego przyjaciela iwspółpracownika Ignacego Rzeckiego (w tej roli Tadeusz Fijewski), dajesię zwodzić Izabeli flirtującej po cichu z przystojnym kuzynem Starskim. Premiera "Lalki" w 1968 r. była wielkim wydarzeniem artystycznym. Zrealizowane z dużym rozmachem, ogromną dbałością o szczegóły, choć z konieczności okrojone o kilka wątków, dzieło Hasa nie jest jednak romansem salonowym, jak by można wnosić z krótkiego streszczenia i jak oczekiwała tego, być może, część widzów. Jest przedewszystkim historią kariery człowieka, który wydobywa się z dołówspołecznych i który, blisko kresu swej wspinaczki, napotyka przeszkodęnie do pokonania w postaci bariery konwenansu, snobizmu i przesądów. Ale podczas gdy u Prusa główny akcent pada na dramat nieprzeciętnieutalentowanej, ambitnej jednostki walczącej o realizację własnejosobowości, talentów i potencjalnych możliwości, to w filmie HasaWokulski, mimo podkreślonych atrybutów siły i energii, jawi się przedewszystkim jako romantyczny marzyciel goniący za chimerami. Izabelajest właśnie jedną z takich chimer. Ta niespełniona miłość stanie się dlaWokulskiego tylko katalizatorem konfliktu, który istniał już wcześniej iktóry prawdopodobnie istniałby nadal, nawet po wejściu bohatera naniedosiężne salony: konfliktu Wokulskiego ze światem, ze swoim stanemspołecznym, powołaniem, temperamentem, sytuacją historyczną kraju.Pogłębi też jego już wcześniej silne poczucie wyobcowania. "Lalka", piękna, chwilami bardzo malarska, oddaje wiernie klimatepoki, jej rodzajowość, typy ludzkie, specyficzny koloryt i wdzięk. Dużaw tym zasługa Hasowskiej fascynacji kulturą secesyjną, "staroświeckością" fin de siecle'u.