Legia cudzoziemska: prawdziwi twardziele

Każdy może przekroczyć próg jednego z otwartych przez cały rok, przez dwadzieścia cztery godziny na dobę, biur werbunkowych Legii, zasięgnąć informacji i podpisać kontrakt. Z tej okazji korzysta kilka tysięcy młodych mężczyzn rocznie. Są wśród nich marzyciele, poszukiwacze przygód, amatorzy egzotycznych krajów i mocnych wrażeń, bezrobotni zwabieni niewysoką gażą, uciekinierzy polityczni, kryminaliści świeżo wypuszczeni z więzienia, dezerterzy i umykający przed pościgiem złoczyńcy. Współczesna Legia nie przyjmuje w swoje szeregi byle kogo - twierdzą dowódcy formacji. Wystrzega się niepewnego, sprawiającego kłopoty elementu, bandytów czy sadystów. Ale trudno uwierzyć, aby kwalifikacyjna rozmowa z kandydatem ujawniła jego mroczne tajemnice. Przełożeni bardziej liczą na pedagogiczne talenty podoficerów. Oni już wybiją ludziom z głowy wszelkie głupstwa w trakcie morderczej "obróbki" świeżo upieczonych żołnierzy. Kurs rekrucki jest nadzwyczaj ciężki. Trzeba maszerować dziesiątki kilometrów z wielokilogramowymi ciężarami na plecach, pokonywać wysokie "ściany płaczu", brnąć przez bagna, krztusić się dymem i czołgać pod jak najbardziej prawdziwym ogniem karabinów maszynowych. Ostry dryl panuje od świtu do nocy. Podlegają mu także żołnierze o dłuższym stażu. Dopiero na starych wiarusów, weteranów wielu bojów, kadra Legii spogląda łaskawszym okiem. 9 marca 1831 roku Ludwik Filip powołał królewskim edyktem "Legię cudzoziemców dla służby poza granicami Francji". Nowa formacja wspierała siły regentki Marii Krystyny w hiszpańskiej wojnie domowej 1843 roku, na Krymie zdobywała Sewastopol, a parę lat później skrwawiła się w niezwykle zaciętej bitwie pod Solferino, gdzie starły się siły francusko-sardyńskie z austriackimi. Później Napoleon III wysłał cudzoziemców" za Atlantyk, by osadzić na tronie meksykańskim arcyksięcia Maksymiliana. Legia brała udział obu wojnach światowych, walczyła w Indochinach oraz w Algierii, a także podczas inwazji na Suez w 1956 roku.