Lekarze z Mount Everest

Mount Everest przez wieki drwił z wysiłków wspinaczy pragnących stanąć na dachu świata. Dopiero w 1953 roku, zaledwie 55 lat temu, Hillary i Tenzing dokonali tego wyczynu porównywalnego ze zdobyciem ziemskich biegunów lub dotarciem na dno Rowu Mariańskiego. Dziś wyniosła góra spuściła z tonu. Jest wręcz rozdeptywana przez tysiące spóźnionych, lecz łaknących wielkiej przygody śmiałków z całego świata. Przybysze wcale nie muszą imponować wyszkoleniem wspinaczkowym i tężyzną fizyczną. Wystarczy siedemdziesiąt tysięcy dolarów - koszt marnej kawalerki w niedrogim mieście, by zostać zaholowanym przez fachowców na szczyt szczytów i dołączyć do coraz mniej ekskluzywnego klubu pogromców góry. Ale Czomolungma nadal bywa zdradziecka i wręcz śmiertelnie niebezpieczna nie tylko dla nuworyszów. Nadal giną na niej ludzie, w tym doświadczeni, świetnie zaaklimatyzowani, znający teren alpiniści i miejscowi Szerpowie. W strefie śmierci, na wysokości ośmiu tysięcy metrów, najmniejsza niedyspozycja lub drobny z pozoru błąd grozi zagładą. Angielscy filmowcy odwiedzają obóz bazowy Everest Camp Base w Nepalu. Co roku w pełni wiosny, przed nadejściem monsunowych deszczów, setki wspinaczy, przewodników górskich i Szerpów spędzają na lodowcu, na wysokości prawie pięciu i pół kilometra ponad poziomem morza, nawet trzy miesiące. Doktor Luanne Freer ze Stanów Zjednoczonych założyła tam polową klinikę dla członków wypraw wysokogórskich. Przybysze, zwłaszcza turyści poszukujący mocnych wrażeń, muszą stawić czoło wielu problemom zdrowotnym, w tym wirusowym infekcjom dróg oddechowych, uporczywemu kaszlowi khumbu spowodowanemu oddychaniem zimnym, rozrzedzonym powietrzem, obrzękowi płuc, wysokościowemu obrzękowi mózgu i innym schorzeniom. Lekarze muszą także nieść pomoc ofiarom wypadków, które odniosły ciężkie urazy kończyn, głowy i narządów wewnętrznych. Akcje ratownicze na stokach Everestu są bardzo czasochłonne, bowiem w rozrzedzonym powietrzu śmigłowce nie mogą latać.