Lemoniadowy Joe

"Lemoniadowy Joe" narodził się pod koniec lat 30. jako bohater serii rysunków opublikowanych w jednym z czeskich pism ilustrowanych. Ich autor, Jii Brdeka, napisał następnie powieść i jej przeróbkę teatralną, którą tuż po wojnie wystawił na scenie Oldich Lipsk. Ci sami twórcy zdecydowali się na jej ekranizację. Jest to brawurowa i "szelmowska" - jak o niej pisali krytycy - parodia westernu, w której umiejętnie wykorzystano wszystkie charakterystyczne cechy tego gatunku filmowego: dość schematyczne, czarno - białe postaci, obowiązkowe bójki kowbojów w saloonach, doprowadzone do absurdu "sytuacje bez wyjścia", miłość bohatera do szlachetnej blond piękności, gorączka złota i ropy naftowej oraz nieprzemijająca gorączka pieniądza w ogóle. Wydarzenia rozgrywają się w prawdziwie westernowym tempie na tle starannie odtworzonej scenerii Dzikiego Zachodu z końca XIX w., ale nawet ten krajobraz jest w filmie wystylizowaną parodią. "Lemoniadowy Joe" bardzo podobał się na różnych międzynarodowych festiwalach. W San Sebastian uhonorowano go w 1964 r. Srebrną Muszlą i nagrodą FIPRESCI. W zagubionym gdzieś na prerii Tiger - Saloonie trwa codzienna bijatyka podpitych kowbojów. Rwetes walki przerywają tylko na chwilę występy saloonowej szansonistki Tornado Lou. Gdy w lokalu pojawia się sędziwy Goodman i jego córka Winnifred, roznoszący antyalkoholowe ulotki, wita ich wrogość i kpiny amatorów whisky. Dopiero przybycie Lemoniadowego Joe, legendarnego strzelca i kowboja - dżentelmena, zmienia atmosferę. Joe bierze stronę głosicieli abstynencji, propagując picie bezalkoholowej Kolaloki. Zachęceni jego przykładem pozostali kowboje też postanawiają zrezygnować z napojów alkoholowych. Joe od dawna kocha się w Winnifred i pragnie ją poślubić. Na przeszkodzie stoi mu podstępny Hogofogo, brat właściciela saloonu. Do ostatecznej rozgrywki między oboma kowbojami ma dojść w Dolinie Śmierci.