List Piotra

Piotr jest w trakcie zmiany płci, staje się kobietą. Przyjmuje imię Monika. Do koleżanek i kolegów z miejsca pracy napisał list, w którym prosi, by uszanowali jego decyzję, by pozwolili mu pozostać w pracy. Boi się odrzucenia, a nawet agresji otoczenia, czego doświadcza większość transwestytów. W czasie dorastania uświadomił sobie, że jest kobietą uwięzioną w męskim ciele. Przebierał się w ubrania starszej siostry, co dawało mu poczucie harmonii z sobą samym. Z czasem cierpienie i psychiczny ból stawały się coraz trudniejsze do zniesienia. Nienawidził siebie, nienawidził swojego ciała, drażniło go w jaki sposób odbierany jest przez innych. Teraz ma długie włosy, piersi, niebawem pozbędzie się męskich narządów płciowych, jako kobieta jest szczęśliwszy. Teraz opowiada o tym, jak szybko, jeszcze w dzieciństwie nauczyła się ukrywać swoją odmienność, zamykać się w sobie. Nikomu nie mówiła o swoich problemach, dopiero niedawno już w trakcie kuracji zwierzyła się najbliższej przyjaciółce. List, który napisała do koleżanek i kolegów wymagał odwagi, ale podyktowany był strachem przed odrzuceniem. Ze swoim nowym życiem wiąże duże nadzieje. Wie, że nigdy nie będzie w pełni kobietą, w biologicznym znaczeniu płci, ale to co daje jej terapia, stwarza szansę pogodzenia się ze sobą. Wierzy, że ułoży sobie życie, tej wiary brakowało jej wcześniej. Teraz, gdy realizuje swoje pragnienia, myśli jak mogłaby pomóc innym w podobnej sytuacji, co mogłaby zrobić, aby tacy jak ona "żyli normalnie, bez strachu". Chce przyczynić się do tego, by transwestyci nie byli atakowani, przestali być obiektem agresji i napaści ze strony "normalnych" członków społeczeństwa. Inne kobiety, które zmieniły płeć, ale boją się ujawnić swoją twarz, mówią o szykanach, wyzwiskach i pobiciach, jakich doświadczyły. Opowiadają o próbach stłumienia w sobie poczucia własnej płci, o myślach i próbach samobójczych oraz o niezwykle wysokiej cenie, jaką musiały zapłacić za bycie sobą.