Louis de Funes, czyli potęga śmiechu

Stworzył wiele ekranowych kreacji, ale widownia zapamiętała go przede wszystkim jako nadpobudliwego choleryka, porażającego swoją vis comica. Nawet osiemnaście lat po jego śmierci gwiazda Louisa de Funes błyszczy wciąż jasnym blaskiem. Wymienia się go w jednym rzędzie z Fernandelem i Bourvilem, choć w trójce wybitnych osobowości francuskiej satyry filmowej bez wątpienia był - pomimo mikrej postury - tym największym. Louis de Funes zapadł w pamięć nie tylko wielbicielom komedii. Trudno zapomnieć tak charakterystyczną postać - niepozornego człowieczka o wyglądzie dalekim od amanta, za to wyposażonego w cały arsenał komicznych min. Urodzony w 1914 roku w zubożałej rodzinie hiszpańskich arystokratów aktor wcielał się w postacie neurotyków, pieniaczy i złośliwców, a mimo to i tak zawsze potrafił zaskarbić sobie sympatię kinomanów. Sam de Funes mawiał, że najwięcej inspiracji jego grze dostarczyła postać Kaczora Donalda oraz własna matka, doznająca skrajnych wahań nastrojów. Za jego wściekłym zachowaniem, okrzykami złości i wybałuszonymi oczami krył się też bystry obserwator i nieprzejednany krytyk francuskiego społeczeństwa. Zwłaszcza nieznośnych nowobogackich, którymi obrodziło w latach 60. i 70. Na czym polegał fenomen znerwicowanego małego łysego aktora, którego talent komiczny odkryto po wielu chudych latach, pełnych epizodycznych ról w "poważnych" filmach? Co umożliwiło de Funesowi wspiąć się na wyżyny sławy? Gdzie tkwi tajemnica nieprzemijającego uroku jego najsłynniejszych filmów: "Żandarma z Saint-Tropez", "Wielkiej włóczęgi", "Przygód rabina Jakuba" i "Gamonia"? Dokument "Louis de Funes, czyli potęga śmiechu" dostarcza odpowiedzi na te pytania, śledząc koleje losu i przebieg kariery artysty, który nadał komedii kinowej zupełnie nowy wymiar.