Mallory

Reżyserka filmu Helena Trestkova to jedna z najważniejszych współczesnych reżyserek, twórczyni takich filmów jak "Rene", "Marcela", "Katka" czy "Prywatny wszechświat". Reżyserka od lat pozostaje wierna swojemu autorskiemu stylowi, towarzyszy swoim bohaterom żyjącym na obrzeżach społeczeństwa przez wiele lat, odwiedzając ich naprzemiennie i dokumentując powikłane losy. Nie inaczej jest tym razem. Film "Mallory" zrealizowany w 2015 roku zaczyna się w roku 2002 roku, gdy poznajemy dwudziestokilkuletnią Mallory, heroinistkę z długim stażem. Kochałam heroinę, tak jak kobieta kocha mężczyznę - wyznaje. Jak zwykle u Trestkovej, bohaterka, igrająca całe życie ze śmiercią, wykazuje się wysokim stopniem samoświadomości. W jej życiu wydarzył się przełom, urodziła syna i to dzięki niemu postanawia wyrwać się ze szponów nałogu. Tak zaczyna się wieloletnia walka o normalność, niepozbawiona dramatycznych zakrętów, przemocy fizycznej i psychicznej ze strony kolejnych kochanków; bezdomności oraz przymusowego rozstania z dzieckiem. Ciężkie narkotyki dewastują psychikę na całe życie. Historia "Mallory" jest tego wstrząsającym przykładem. To czeski rewers pamiętnego filmu Cezarego Ciszewskiego "Wolność jest darem od Boga". Wieloletnia obserwacja i towarzyszenie fizycznej przemianie bohaterki przywołuje też przewrotnie na myśl słynny "Boyhood". Rozwód z narkotykami jest paradoksalnie najłatwiejszy, prawdziwa walka to zmierzenie się z wyzwaniami świata, lękiem towarzyszącym najdrobniejszym zadaniom i własną, potrzaskaną przez lata nałogu, psychiką. Trestkova umie zmieścić cały świat w jednej bohaterce, która jest odurzoną bezdomną w koszulce Cannibal Corpse, pracownicą baru, niedoszłą samobójczynią, czułą matką, ofiarą psychopatycznych donżuanów, skromną, acz nieustępliwą petentką opieki socjalnej Choć życie nie szczędzi jej razów, płonie w niej wewnętrzny ogień, który przyciąga ludzi; spotkanie z jednym z nich na pogrążonym w nocy moście Karola, okaże się dla niej przełomem.