Mama hiena

Mama hyena, Francja 2013

Dokument śledzi losy grupy hien na afrykańskiej sawannie. Członkowie klanu z Talek gromadzą się o świcie. Dzieci przywódczyni rywalizują o względy matki. Jedno z nich odziedziczy po niej władzę.

Reżyseria:Phillippe Moreau

Czas trwania:49 min

Kategoria wiekowa:

Gatunek:Film/Film dokumentalny

Mama hiena w telewizji

Galeria

Mama hiena (2013) - Film
Mama hiena (2013) - Film
Mama hiena (2013) - Film
Mama hiena (2013) - Film
Mama hiena (2013) - Film
Mama hiena (2013) - Film
Mama hiena (2013) - Film
Mama hiena (2013) - Film
Mama hiena (2013) - Film
  • Mama hiena (2013) - Film
  • Mama hiena (2013) - Film
  • Mama hiena (2013) - Film
  • Mama hiena (2013) - Film
  • Mama hiena (2013) - Film
  • Mama hiena (2013) - Film
  • Mama hiena (2013) - Film
  • Mama hiena (2013) - Film
  • Mama hiena (2013) - Film
  • Phillippe Moreau

    Reżyseria

Opis programu

Film dokumentalny o hienach. Nie mają one najlepszej reputacji. Są niezgrabne, wręcz pokraczne, ale stanowią ciekawostkę natury. Są inteligentnymi stworzeniami, które żyją w wyrafinowanym i bezwzględnym systemie społecznym. W zależności od rangi, każda jednostka znajduje się w pozycji władzy lub posłuszeństwa przez całe życie. Są odławiane przez rolników jako niebezpieczne dla zwierząt domowych. O świcie na afrykańskiej sawannie gromadzą się członkowie klanu z Talek. Dzieci przywódczyni rywalizują o względy matki. Tylko jedno z nich odziedziczy po niej władzę. Życie hien cętkowanych wyznaczają ściśle określone zasady dominacji i uległości. Dzięki pracy naukowców dziś wiemy więcej o inteligencji tych zwierząt. Kay Holekamp od 1988 r. obserwuje panującą wśród hien złożoną hierarchię opartą na płci. Twierdzi, że analiza ich fizjologii może pomóc w leczeniu ludzi. Jednak hieny są bardzo ważne jako te, które oczyszczają sawannę z padliny, która jest siedliskiem śmiertelnych bakterii. Ich system odpornościowy jest niezrównany i jest polem do badań medycznych. Hienom wciąż towarzyszy zła sława okrutnych zwierząt. W trakcie długoletnich obserwacji wiele nauczyliśmy się o funkcjonowaniu ich społeczności, dziedziczeniu, zdobywaniu i zachowywaniu pozycji w hierarchii stada. Na początku badań nie wiedzieliśmy właściwie nic. Razem z moimi studentami przywiązaliśmy się do tych zwierząt. Poznawaliśmy poszczególne osobniki w trakcie ich dorastania. Niektóre były bardziej płochliwe, inne bardziej ciekawe świata. Zabawnie było dostrzegać te różnice. Czujemy się odpowiedzialni za te zwierzęta. Postępujemy z nimi bardzo ostrożnie, szczególnie w czasie badań pomiarowych, ponieważ kochamy hieny.