Mapa ludzkiego serca

Nunataaq, eskimoska wioska na Grenlandii. W 1931 r. ląduje tam pewnego dnia samolot RAF-u, którego załoga ma sporządzić mapy tej wielkiej wyspy. 11-letni Avik, sierota mieszkający z babką, zaprzyjaźnia się z szefem wyprawy, Walterem Russellem, i zostaje przewodnikiem kartografów. Russell szybko zauważa, że Avik jest chory na gruźlicę i zabiera go do szpitala w Montrealu. W nieznanym środowisku, niezdolny porozumieć się z nikim, chłopiec czuje się straszliwie samotny. Jedyną bratnią duszą jest jego rówieśniczka, Albertyna, półkrwi Indianka, równie jak on obca wśród białych. Dwoje psotnych dzieci wkrótce staje się utrapieniem siostry Banville, zakonnicy prowadzącej szpitalną szkołę. Za jej sprawą Albertyna zostaje przeniesiona do innego szpitala. Avikowi pozostaje po niej osobliwa pamiątka: zdjęcie rentgenowskie jej klatki piersiowej. On sam zostaje jeszcze parę lat w ośrodku, zanim całkowicie odzyska zdrowie. Gdy wraca do rodzinnej wioski, współplemieńcy przyjmują go niechętnie i wrogo. Uważają, że wskutek zbyt długiego przebywania wśród białych stał się odmieńcem, nie pasuje do nich i wręcz przynosi im pecha. Kiedy więc w 1941 r. Russell ponownie przybywa do Nunataaq, chłopak wita go z radością. Znów zostaje jego przewodnikiem. Podczas wyprawy Avik niespodziewanie rozpoznaje w radiu piosenkę, którą przed laty śpiewała mu Albertyna. Postanawia, przy pomocy przyjaciela, odnaleźć dziewczynę. Anglik proponuje mu, by skoro nie czuje się dobrze wśród swoich - wstąpił do RAF-u. Po śmierci babki młody Eskimos rzeczywiście przyjeżdża do Anglii i zostaje pilotem wojskowym. Walczy u boku Waltera. W Londynie spotyka też Albertynę, która wyrosła na piękną kobietę. Avik nadal ją kocha i, jak się niebawem przekonuje, z wzajemnością. Zostają kochankami, lecz Albertyna nie chce poślubić Eskimosa, bo to przekreśliłoby jej przyszłość. Woli wyjść za Russella, który z zazdrości o żonę nie interweniuje, gdy zmęczony po 30 lotach Avik wyrusza ze swoją eskadrą na bombardowanie Drezna.