Moja córka terrorystka

Straciłam męża, straciłam dom, dzieci zostały pozbawione szansy na godne ułożenie swojego życia - opowiada duńskim filmowcom Antonia. - Moja córka Darshika opuściła mnie, kiedy miała dwanaście lat. Moje dziecko zniknęło. Nic nie mogłam na to poradzić. Teraz mieszkamy oddzielnie, w innych częściach kraju. Mam z córką słaby kontakt. Jest bardziej zżyta z ludźmi z organizacji niż ze mną. Musi robić, co jej każą. Panuje tam żelazna dyscyplina... W Sri Lance od ponad dwudziestu lat toczy się krwawa wojna domowa, która dotąd pochłonęła blisko siedemdziesiąt tysięcy ofiar. Mniejszość tamilska domaga się utworzenia w północnej części wyspy własnego niepodległego państwa. Ruchem wyzwoleńczym kieruje organizacja Tamilskich Tygrysów. Od dawna w tym ruchu aktywny udział biorą kobiety. Mają własny oddział terrorystek samobójczyń o nazwie Czarne Tygrysy. Kobiety dokonały już około trzystu zamachów bombowych, w których, obok polityków i wojskowych odpowiedzialnych za brutalne tłumienie powstania zginęły setki bezbronnych cywilów, przypadkowych ofiar terrorystek. Ale odcięte od świata dziewczęta z samobójczych komand nie dają wiary tym wiadomościom. Ślepo wierzą zapewnieniom przywódców, że ciosy wymierzone są w wojskowy reżim. Zaś gardzące własnym życiem wykonawczynie zbrodniczych rozkazów nie mają szansy, by przeżyć bombowy zamach i dać świadectwo prawdzie. Darshika, córka Antonii, i jej towarzyszka Puhalchudar, od siedmiu lat służą w jednym samobójczym oddziale i razem szykują się do najcięższej próby. Co więcej, wypatrują jej z entuzjazmem, tęsknią do niej, marzą o chwalebnej śmierci w niszczącej wroga eksplozji. Jeśli bomba nie wybuchnie, z dumą i bez wahania przegryzą fiolkę z trucizną. Dziewczyna otwarcie powiedziała matce o swoich zamiarach podczas krótkiego, zaakceptowanego przez dowództwo Tygrysów spotkania w 2004 roku. Dwa miesiące później Darshika i Puhalchudar zostały przeniesione w nieznane miejsce. Matka nie wie nic o losach dziecka.