Moskwa nie wierzy łzom

Choć ambitni krytycy wytykali filmowi ckliwość i sentymentalizm, to jednak w rodzimym Związku Radzieckim odniósł on oszałamiający sukces, a Oscar dla najlepszego filmu zagranicznego 1980 r. potwierdził jego klasę także za granicą. Tym większy to triumf twórcy dzieła, Władimira Mieńszowa, bardziej aktora niż reżysera, dla którego "Moskwa nie wierzy łzom" był drugim filmem w jego realizatorskim dorobku po nakręconej trzy lata wcześniej i również bardzo ciepło przyjętej "Rozgrywce". Akcja filmu rozpoczyna się w 1958 r., a kończy w drugiej połowie lat 70. W okresie tych niemal 20 lat trzy jego bohaterki, młode dziewczyny, mieszkanki hotelu robotniczego, stają się dojrzałymi kobietami ze sporym bagażem życiowych doświadczeń. Autorzy z serdeczną życzliwością, ale i nutką rozbawienia ukazują ich losy, codzienne radości i smutki, nadzieje i rozczarowania. Atutem filmu jest świetne aktorstwo trzech odtwórczyń głównych ról: Wiery Alentowej, Iriny Murawiewej i Raisy Riazanowej, a także Aleksieja Batałowa jako wybranka jednej z nich. Operatorowi Igorowi Słabniewiczowi udało się też stworzyć na ekranie sugestywny obraz Moskwy, zarówno lat 50. jak i 70., z jej modą, obyczajami, charakterystycznym rytmem życia i specyficzną atmosferą. Postacie bohaterek są mocno wtopione w pejzaż stołecznej metropolii, a ich losy ściśle z nią związane. W oczach młodych prowincjuszek Moskwa symbolizuje nowe, lepsze życie, możliwość społecznego awansu, szansę na korzystne małżeństwo. Ich losy potoczą się odmiennie, bo też każda z nich inaczej rozumie szczęście i życiowy sukces i każda innym sposobem będzie próbowała to osiągnąć. W jednym z moskiewskich hoteli robotniczych mieszkają trzy dziewczyny, które przyjechały do stolicy z różnych stron kraju: Katerina, Antonina i Ludmiła. Katia nie dostała się na studia i z konieczności rozpoczęła pracę w fabryce. Koleżanki z pokoju pocieszają ją w zmartwieniu. Wkrótce Antonina, marząca o spokojnym, przeciętnym życiu, wychodzi za mąż za kolegę z pracy, sympatycznego i skromnego Nikołaja. Inaczej widzi swą przyszłość Ludmiła.