Na marginesie życia

Amma Asante mówiła w wywiadach, że pomysł swego debiutanckiego filmu zaczerpnęła z prasowych doniesień na temat brutalnych wyczynów młodzieżowych gangów. Reżyserka portretuje grupę nastolatków z podrzędnej dzielnicy jednego z walijskich miast: pochodzących z patologicznych lub niepełnych rodzin, słabo wykształconych, bez stałego zajęcia, podejmujących różne, najczęściej nielegalne działania, aby jakoś utrzymać się na powierzchni. Są stałymi klientami opieki społecznej, ale skromne zasiłki, jeśli w ogóle je dostają, nie na wiele im wystarczą, więc oczywiście kradną, a zrabowane przedmioty upłynniają paserom. W wolnych chwilach piją piwo, popalają skręty i narzekają na źle urządzony świat, w którym imigranci różnej maści, określani przez nich zbiorowym mianem "Pakistanów", zabierają im pracę i zapomogi. Główną postacią filmu jest Leigh - Anne, nastoletnia samotna matka, która z oddaniem opiekuje się swoją maleńką córeczką Rebeccą, żyjąc w nieustannym strachu, że opieka społeczna odbierze jej dziecko cierpiące na astmę, egzemę i inne dolegliwości. Dziewczyna nie ma żadnej pracy, jej matka nie żyje, a ojciec ma nową rodzinę i ani myśli pomagać finansowo córce. Czasami dziewczynę odwiedza jej babcia Annette, ale woli pouczać wnuczkę, niż zaoferować jej pomoc. Co prawda, jest gotowa wziąć małą Rebeckę na wychowanie, ale na to z kolei Leigh - Anne stanowczo się nie zgadza. Jej mieszkanie, w którym z powodu niezapłaconych rachunków odcięto prąd, służy za przechowalnię kradzionych rzeczy Gavinowi, bratu Leigh - Anne, i jego dwóm kumplom: Robbiemu i Stephenowi. Hałasujący po pijanemu nastolatkowie budzą niechęć mieszkającego naprzeciwko Turka, Hassana, który zwraca im uwagę i tym samym mocno się im naraża. W jego córce Julie, pół Turczynce pół Angielce, podkochuje się Gavin, czym jednak budzi wyraźną irytację siostry. Ta bowiem jest coraz mocniej przekonana, że Hassan donosi na nią pracownicy opieki społecznej, z którą dziewczyna parę razy widzi go rozmawiającego na ulicy.